Hatırlamıyorum sanırım bir sonbahar akşamıydı. Hüzünlü bir gecenin sessizliğin de, rüzğarın uğultusu sarıyordu etrafı, geceye sessizlik hâkim sürmüş Sıkıntıdan cam kenarında dışarıyı seyre dalmış, Siğaramın ateşi bir fener gibi yanıp sönüyor gözlerim ordan, oraya uçuşan yarasalar takılmış çirkin mahlûkta olsalar bile özgürçe hareket ediyorlardı. Kendi kendime neden ben özgür değilim diye ağlıyorum Sokağın başında beliren bir kartı bana doğru ilerliyordu. O da ne bu olamaz. Bir tesadüf müydü? allahım aylardır sesini duyamadığım rüyalarımda adını sayıkladığım düşlerimde karabasanlarmusallat olurken kan ter içinde kaldığım, tuzlu gözyaşlarımı süzülürken yanaklarıma herkesten sakladığım adına şiirler yazdığım sevdiğim karşımda. Ellerim titriyor iliklerime kadar ateş basıyordu. Sukunetimi korumaya çalışıyorum
.Oysa içimde depremler kaynıyor, yerimden fırladım kapıya doğru ilerliyorum. Giden sevdiğim geri dönmüş, ayaklarım yürümüyor heyecandan bayılacak gibiyim korkuyorum. Aniden giderse. O kadar çok özelmişim ki. Kapıyı açıp dışarı doğru yalınayak hızlı, hızlı hareket ediyorum karşımda sevdiğim insan bir den haykırdım aşkım diyerek o ise karşımda sessizce durmuş ben boynuna sarılıp neden, neden yoksun hiç mi özlemedin neden aramadın neden telefonlarıma bakmadın neden sessiz kaldın gece benimle ağlıyor nemli gözyaşlarını üzerimizi damlatıyordu. Sonunda sevdiğim insan bende seni çok seviyorum. Aramak istedim arayamadım umutlarını yıkmak istemiyorum. Biliyorsun kalbi dolu yaralı biriyim. Biliyorum sevgine layık değilim. Ama meç burum Seni unutmalıyım Seviyorum ama mecburum. Gitmeliyim bir tanem gitmeliyim diyordu. Haykırdım hayır seni bırakamam kollarım çelikten kafes oluyor sımsıkı sarmalıyorum asla bırakmam. Neden geldin peki? Beni yeniden yıkmak için mi yoksa? Öldürmek için mi? Neden sokağımdasın Seni özledim Sadece görmek için geldim tesadüfen gördün beni. Ellerim ellerini kenetlemiş kopamıyordu. Sevdiğim insan elveda aşkım bende seni çok seviyorum gitmeliyim. Bil ki seni asla unutmayacağım. Kendine iyi bak sevdiğim diyordu ki birden yok oldu. Kendimden geçmiş hıçkırıklarım suskun. Suskun ortalığı yıkıyordu. Kulağımı tırmalan bir ses uyan, uyan diyordu. O ses sevdiğim adamın sesiydi. Kan ter içinde uyandım yastığım acılarımla beraber sırıl sık lam olmuş gördüğüm sadece rüyadan ibaretmiş ortada ne sevdiğim adam neden sevilen bir insan vardı. Rüyalarım bile bana oyun oynamıştı Yıkılan umutlarım kaybolan yıllarım çalan bir vefasız yüzünden ölmeden ölümü tadıyordu. Biliyorum yaralı ama hükümsüz artık kalbim.

Yazan Remziye Çelik

Sevgili dostlar dostların sayfalarını ziyaret ediyor şiirlere yorum yapıyordum bir ara başka işlerle oyalanmaya başladım canım sıkıldı ani bir kararla ilkez bir deneme hikaye yazmaya başladım bunu şimdi yazdım önceden hiç bir hazırlık yok . ilk denme hatam var ise şimdiden af ola saygılar tüm okuyuçulara