Biyopsi yapıldı, sonucunu beklediğim o bir saatte hem biliyordum kaderime atılan kurşunun on ikiden vuracağını, hem de adım gibi emindim ıskalayacağına... Biryandan da bu raddeye gelmenin aslında tetikçiyi eğitmek olduğunu da düşünmüyor değildim çaresiz...Sonuç geldi, kara ve suskun bekleyişin ardından, biyopsi (+) pozitif yani kanserli hücre olduğu teşhis edildi…O yüzden on ikiden vurdu zaten...Öyle bir yere isabet etti ki mermi, kaderimin kırılma noktası oldu...Bir onla kalsa razıyım, kalbimi de kırdı bakmayın böyle güldüğüme, koşuşturup durduğuma...Duramıyorum artık yerimde, başka tetikçilerin atış sahasında girmeyeyim diye...Bir zamanlar attığını her ne şartta olursa olsun vuran ben ne de güzel hedef olmuştum... Dağ başında atış taliminde sarf ettiğim mermiler bir bir hayatıma saplanıyordu sanki... Her gün başka bir silahla, her gün başka bir yerimden vuruluyordum... Çok canım acıdı, çok kan kaybettim... Yalnızca hissediyor insan... Ve yalnız yaşıyor inan...Kelimeler güçsüz ve hasta, en az benim kadar...
Anlatmaya ne halleri var, ne harfleri yeter, bi-haberler bakma yaşadıklarımdan... İçimdeki duyguları seslendirecek kelime bulamıyorum aylardır...Maden işçileri nasıl kazarsa toprağı, kazıyorum bende romanı, şiiri, şarkıyı ama bulamıyorum içimdekilerin adını...Bir grizu patlamasına kurban gitmekten korkuyorum tıpkı o ağır maden işçileri gibi...