Ancak dahil olduğunuzda farkına varabileceğiniz, bir ırk var aslında.Japonların tıpkı ikizleri kadar birbirlerine benzediği gibi.KANİNS’ ler.Bizler yani; KANserli İNSanlar,kemoterapinin peçesinde güngeçtikçe birbirimizin ikizi gibi oluyoruz, dahil olduğumuz ırktan yavaş yavaş ayrılıyoruz sanki.Saçsız, kaşşız,kirpiksiz ve sonunda ifadesiz bakışlarla yeni bir ırk doğuyor zamanla.İstesekte duygumuzu katamadığımız, taaa içine baksakta tanıdık gözlerin, kendimizi bir türlü hatırlatamadığımız yabancı bakışlarla ayrılıyor diğer tüm ırklardan.Ne kadar mücadele etsekte, ne kadar dirensekte, öğrendim ki; bu hastalığın ve tedavinin sonuçlarını belli bir yere kadar kamufle edebiliyor KANİNS’ler...
Ne kadar dönemsel bir ırk olsa da, ne kadar görünümleri değişse de, ruhları hep aynı KANİNS’lerin...Sevmek ve sevilmekle ilgili hiç problemleri yok...Hatta her zamankinden daha çok sevmeye, sevilmeye, aranmaya ve ziyaret edilmeye ihtiyaç duyuyorlar o kadar...Hissetmek istedikleri en eşsiz duygu " ÖZEN"...Tarifi mümkün olmayan bir güç alıyorlar bu "ÖZEN" hissinden.Az uyuyp, çooook fazla düşünüyor KANİNS’ler...Yüzleri hep gülmese de, aslında yürekleri hep gülme derdinde...İğneden, serumdan nefret ediyorlar...Hastane koridorları katlanamadıkları mekanların en başında geliyor...Haa, birde KANİNS’ler; hastalıklarını bulaşıcı zannedenlere asla tahammül edemiyorlar...