Oturduğumuz apartmanın ön bahçesinde, sarmal uçuşlar yapan kırlangıçlar; çamur işçileri, usta sıvacılar… Telefon tellerine balık istifi dizilen dostlar; sizi seyrediyorum. Size bakarken, dinlediğim türküler denizinde yolculuğa çıkmış bir sürgün gibi hissediyorum kendimi… Sürgünüm; kendi yurdumda, kendi insanlarımın arasında; dağdağalı bir kalabalığın koskoca yalnızlığında... İte kaka düştüğüm bu yalnızlıklar dünyasında, kah mutlu, kah mutsuz, bazen umutlu ara sıra umutsuz bohem bir sürgünüm!..

Bir zamanlar, uçsuz bir çölde günlerce aç-susuz kalmış bir gezginin rastladığı suya bakışınca sevdim... Öylesine bağlandım, öyle kilitlendim ki onun su gibi yüzüne; unutamadım yıllarca… Aklıma düştüğü her an, yüreğimde gök gürüldüyor, şimşekler çakıyor; yağmurlu bir mevsim gibi oluyordum… İşte o zaman anladım; meyve-gölge veren bir ağaç gibi olmak gerektiğini... Vefaymış insanı ayakta tutan, unutulmaya mahkûmmuş unutan…

Ela gözleri, keskin bakışları, alacalı bir bulut gibi gizemliydi… O gözlerde merak ettiğin her şeyi; tutkuları, sevinci, acıların en çekilmezini; özlemi, sevgiyi, çatlatan hasreti; cümle duyguların hepsini bulabilirdin sanki! Balözüydü; doyulmazın biriydi!Dünyayı pek beğenmedi, erkenden terk etti...

Bense; insanoğlunun beynine güvensizlik zehrini zerk etmek için ittifak yapmış bütün karanlık güçlerin etkisinde kalmış biriydim onu gördüğümde… Acı çekmiştim ama emek vermemiştim yaşama… Tasvip edilemeyecek kadar sığ düşünceler ve inkâr edilen bir kıskançlık içinde bakıyordum benden ötelere! Daha anlamamıştım; karanlık düşüncelerin, en çirkin yöntemleri kendine hak görerek, kara arılar gibi çalıştığını…

Ne öğrendiysem ilk ondan öğrendim. Şunu da öğrendim: "Böylesine korkunç bir güçle baş edebilmek için, mucize kabilinden, doğa ötesi, tarifi zor, mistik bir direnç gerekliydi insana!" Yollar çok çamurluydu ve zorluydu elbet bu yolculuk. Ayakların yerden kesilmesi de mümkün olmadığına göre; aklı ve yüreği el ele tutuşturarak taşınmak gerekecekti göklerdeki bilgi denizine…
Hidayet DAL