Tam Ihsan Hoca pazarlama harcamalarının kaydedilmesinden bahsediyordu ki mesaj geldi. Telefonum sessizdeydi, kıpırtısını sadece ben hissettim. Mesajı okurken yanımdaki Ayla boynunu uzatınca ona sert bir bakış fırlatmak zorunda kaldım. Sonra mesajı bir daha okudum. Bitince telefonu çantaya attım ve Özcan’a döndüm:

‘’Ortaköy yatar.’’

‘’Niye oğlum? Sabahtan beri kızları ayarlamak için atmadığım takla kalmadı. Oyunbozanlık yapma. Herkesin planını mahvedeceksin.’’

Cevap vermeyip önüme döndüm. Özcan arkamdan dürtüklüyordu:

‘’Saçmalamasana! Gel işte. Bir saat kadar otur, gidersin. O zamana kadar ben yolumu yaparım. Sen gelmezsen, hayatta üç kişi yürümez bu iş.’’

Ona dönüp ‘’Daha iyi ya. Yıllardır üç kişilik fanteziler kuruyordun. Gün bugünmüş.’’ dedim.

‘’Gün ne günüymüş?’’ diye sordu İhsan Hoca.

Tahtaya yazmayı bırakmış, bana bakıyordu. ‘’Evet?’’ diye üsteledi. ‘’Gerçekten günün anlam ve önemini merak ettim.’’

‘’Özür dilerim’’ dedim, ‘’Bir an sınıfta olduğumuzu unuttuk.’’

Kendi cümlesini kullanmam İhsan Hocayı yumuşatmıştı.

‘’D vitamini…’’ dedi ve tahtaya dönüp yazmaya devam etti.

Bir şey anlamayıp birbirimize baktık.

‘’Parkinson ve Alzheimer’a iyi gelir’’ dedi İhsan Hoca çizdiği gelir tablosuna ara vermeden, ‘’Aklınızda bulunsun.’’

Ders çıkışında Özcan yanıma geldi.

‘’Niye satıcılık yapıyorsun şimdi?’’ diye sordu.

Çantamı kapatıp ona baktım.

‘’Aslında seni tam olarak satmıyorum. Kızları gönder, bir yere içmeye gidelim.’’

Özcan bunu beklemiyordu.

‘’Madem bir şeyler yapacağız, niye kızları gönderiyoruz? Anlamadım.’’

Bir şey demedim. Suskunluğumu gören Özcan durumun ciddiyetini kavrar gibi oldu:

‘’Canın mı sıkkın senin? Eda’yla bozuştunuz mu? Kızlarla Ortaköy’e gidersek suçluluk mu hissedeceksin?’’

Binadan çıkana değin konuşmadım. Dışarı çıkınca ona döndüm ve:

‘’Kararını ver’’ dedim, ‘’Ne yapıyoruz?’’

‘’Ne olduğunu anlatmazsan içmeye gelmem’’.

Yapacak bir şey yoktu. Ona telefonumu uzattım. Mesaj Eda’dan değil, babamdan geliyordu:

‘’Anneni öldürdüm. Eve gelme.’’

O gece eve gitmedim.