içinde sen varsın

Bir başka dünyaydı benim çocukluk hayalim... O dünyanın pembe çiçekleri hiç solmuyordu... Çocukken hep daha kolaydır herşey, büyüklerin dünyasında çiçeklerde, çocuklar gibi soluyor...

Herkes gibi doğarken bir rol verdiler, bu sensin dediler işte oynuyorum... Verdikleri rolü oynayacağım, sahnem bitince benide sandığa kaldıracaklar...

Kendi sandığımda saklanacağım sonsuza kadar...

Bugün burada bir çiçek açtı yeniden... Koklamaya, dokunmaya korktum o kadar başka açıyordu... Ben o çiçeğinde benimle solmasından sakındım... Yitirdim çoktan bana öğretilenleri, inandırıcılıkları kalmadı...

Artık nokta koymuyorum hiç bir cümleye, hep üç nokta ve hep virgül var sonunda... Mutlaka bir devam söz konusu bundan sonrada... Öğrendiğin, öğreneceklerinin yanında zerre kalıyor... Bitti diye düşünme, asla diye düşünme, olmaz diye düşünme devamı gelecek mutlaka...

Bilinmeyen her zaman bilebildiğimden fazla...
Ve söz burada bitmiyor...
Ve umut burada bitmiyor...
Ve yarın bugünde bitmiyor...
Ve yıl,
ve ay,
ve gün,
ve sen bittiği yerde başlıyor...
Başlıyor...
Ve güneş doğuyor görüyor musun?

Güneş son noktayı daha koymadı...

Ay bulutların ardında ama orada biliyorum...

Ve sen,
ve sen,
ve sen oradasın biliyorum... Henüz gitmedin... Henüz bitmedi kelimeler...

Nokta yok, virgülle bitiriyorum,

Gittiğin gün, gelmeyi öğren...