“ Ve suçlu çocuklar,
Ve günahkâr çocuklar,
Mahkeme salonlarında bakarım dizi, dizi...
Bu suç bizim, bu günah bizim
Affedin bizi…”

(Yavuz Bülent BAKİLER /Sivas’ta Yoksul Çocuklar)

YUSUF YÜZLÜ ÇOCUKLAR

Ey benim gözümde her zaman yarın olup da yarınları elinden çalınan çocuk. Sen suçlu doğmadın, doğamazsın. Eğer öyle olsaydı seni Yaratan’ın fıtratına ters düşerdi.
Sana suç işlemeyi öğrettiler. Senin suç işlemene müsaade ettiler, göz yumdular, gömemezlikten geldiler. Doğruyu yanlıştan, güzeli çirkinden, iyiyi kötüden ayırt etmeye karar verme fikrini kavradığın anda iş işten geçtiğini söylediler.
Seni suç işlemeye teşvik edenler, seni suçlu görünce kendi başlarının çaresine düştüler. Sen ise işlemiş olduğun suçu bir oyun gözüyle görüp, körpe bileklerine takılan kelepçeyi; Yarını düşünüp koluna altın bilezik takmayı hedefleyen çocukların idealine ulaştığını zannederek, mahkeme koridorlarında gururla yürüdün.
Ben ise senin bu hâl-i tavrına bakıp, gerçek suçlu ve günahkârları düşünerek kendimin de bu suçta ne kadar payının olduğu hatırlayıp, kendime hisse çıkarmaya çalıştım.
Ve sonra…
Yargıcın sorularına verdiğin cevap anındaki, anlından yanaklarına inen terini, titreyen bacaklarını, kararan gözlerini; heyecandan kuruyan dudaklarını, içindeki parça parça sönen gelecek umutlarını, çaresizlik içerisinde sıktığın parmaklarının arasından yarınlarını yazacak kalemini çalan, gerçek hırsızları düşündüm.
Çok isterdim anlından boncuk, boncuk dökülen terinin, yarınlarını yazacağın ak sayfaların üzerine düşmesini, çok isterdim gerçek suçlu ve günahkârların ayağa kalkıp da “Suçlu benim “ demesini. Ve çok isterdim bir gün çıkıp yanıma gelmeni, gelip de bana “ Polis Amca! Ben geldim. “ ve gururla “ Ben suçlu değilim “ demeni. Bekliyorum, Yusuf yüzlü çocuklar, açtım kucağımı ardına dek, hepinizi...

“ Yaşanan her günün bir mucize olduğunun farkına varmak için hala zamanımız var “

Ereğli, 2008
Yüksel Erentürk YILMAZ