Akdağmadeni ilçesinde Aksu ailesinin bir kız, iki erkek olmak üzere üç çocuğu vardır. Aksu ailesi çocuklarını okutup ve onların güzel bir yere gelmeleri için büyük bir gayret sarf etmektedir. Başarılarını artırmak için dershaneye göndermekten bile geri kalmamışlardır.
İlk iki çocuk derslerinde öyle başarılıdırlar ki; bırakın karnelerinde zayıf getirmeyi, takdirden başka belge bile getirmemişlerdir. Aksu ailesi, çocuklarına hayli güvenmektedir.
İlk iki çocuklarından biri, Hukuk Fakültesinde diğeri ise Sosyal Bilgiler öğretmenliğinde okumaktadır. Çocuklardan en küçüğü Yüksel de liseli yıllara başlamıştır. Anne ve babası Yüksel’den teşekkür ya da takdir belgesi beklemektedirler.
Dönem sonu gelir karneler dağıtılır. Yüksel, karnesini büyük bir soğukkanlılıkla babasına ve annesine uzatır. Baba ve anne karneye bakarlar ki; karnede birkaç tane zayıf vardır.
Baba:
“Oğlum Yüksel! Bu karnendeki zayıflar da neyin nesi?
Annesi de yüz işaretleriyle aynı şeyi söyler gibi. Yüksel büyük bir pişkinlikle şöyle bir geri yaslanır ve anne babasına der ki:
“Anne ve babacığım! Siz, benimle gurur duymalısınız! Ablam ve ağabeyimin size hiç getirmedikleri zayıfı getirerek evimizde bir ilk yaşattım. Bu yüzden siz, benim gibi bir oğlunuz olduğu için gurur duymalısınız!” der.
Anne bana Yüksel’in bu cevabı karşısında ona kızmaktan vazgeçerler. Çocuğun bu zekice cevabı karşısında, çocuğu büyük bir şaşkınlıkla izleyerek birbirlerine bakakalırlar…
İkisi birden:
“Gülü seven dikenine katlanır. Çocukları eksiklikleriyle kabul etmek gerekir. Onları kazanmamız gerekir.” derler.
28.01.2011
Akdağmadeni