04.kasım’07

Suskunlukla çözülmeyecek belki ama konuştukça daha da sağlamlaşmıyor mu arzunun ipleri.. karışmıyor mu birbirine..
Susmak sevginin kanıtı!
Olumsuzu konuşmak daha fazla çekmiyor mu eksenine zıt kutupları. Seni, beni, hepimizi işte.. iyice harmanlamıyor mu birbirine.. kim kimdir, fark edilemeyecek böyle giderse. Ben nerde bitiyorum, sen nerde başlıyorsun. Ve … hangi satırda yer bulduğunu bile bilmediğim, hiç tanımadığım suretler beliriyor bazen hiç olmadık hayal aralarında. Karabasan misali..
- Kuramazsın bu hayalleri, sana düşlemek bile yasak.
- Ama zaten bunlar benim sahnelerim değildi, nerden girdi bu cümleler suflelerime..
Kendi hayaline yön vermekten bile yoksun olmak ne demek?
Belki hala bilmiyorum yanıtını, ama yaşadığım tam olarak bu.
ne kadar uzaklaşırsan kaçtığından bir o kadar yakınlaşırsın ona aslında.
Ben sade daha da yalnız, daha da tek, daha da sade ne bilim bütün tekil şahıslıkların en dipte olanı olmayı dilemiştim. Bu kalabalık nerden, uykularım bile tek değil korkuyorum kendimden, kulaklarımda ki seslerden. Artık her şeyden.
Daha da bağlamıyor mu kendisine.
Bıraktığımda bana geri geleceğini bildiğim tek şey ise bir bumerang. Üstelik aramızda sıkıştırılması gereken hiçbir bağ olmamasına karşın.
Bazen sadece şu güzel dizenin yeterli olmasını diliyorum bizim için..

… hiç bitiremediğim bir şiir olarak kalacaksın*
(Yusuf Hayaloğlu)

Ama önce bir dokunabilseydim yüzüne yine de, var mısın gerçekten sen?