Sen, benim güzel gözlü okuyucu kardeşim,ben henüz başlamamışken konunun

özüne,kendinden bir parçayı yazmamı isteyeceksin benden, yahut yalnızlığını,kim bilir

belkide aşkları okumak isteyeceksindir,sorarsan bana aşk tıpkı karayip denizinde

gezinen yalnız balığın ölümüne benzer,birazdan tepesine üşüşecek iri ağızlı balıkları

görmezden gelemeyiz,afiyetle yiyecekler,küçücük parçasından binlerce balık

yemlenecek,ve ardını dönip gidecekcek,herbiri içinde küçücük aşkın kırıntılarını

gezindirecek.bir virüs gibi dağılıp gidecek aşk koca denizde, sonra elbette okyanuslara

ulaşacak, ardından küçük teknesine düşecek balıkçının, sonrasında sofralarımıza konuk

olacak,ilk afiyetle yememizin ardından tadını damaklarımıza haps edeceğiz,oysa henüz

zehirlenmedik,birazdan soluğu hastanede alacağız , ilk gördüğümüz hemşirenin kollarına

bırakcağız sıska bedenlerimizi, damarlarımızda tanımadığımız bir maddenin dolaşmasını

hissedeceğiz, serumla imha edilecek aşk denilen soytarılık,ne yazıkki kaybettik onu,işin

enteresan yanı onun içimizde bırakmış olduğu pisliği zevkle sıçarak

çıkartacağız,kanalizasyon borularında gezinecek,arıtım evlerine uğrayacak derken

toprakla arkadaş olacaklar,aradan yıllar geçecek ve yeniden doğacak bu ölümsüz

illet,soframızı süsleyecek domates taneleriyle,yahut hıyar tarlasında bitecek,fakat

muhakkak bir yolunu bulup inecek kursağımıza,ağır ağır ilerleyecek döl yataklarımıza,ne

olduğunu anlamadan dünyaya gelen ilk çocugumuzu sevmeye başlayacağız, yıllardır kırğın

ve küskün olduğumuz aşkın kendisi coğrafyada bir evlat kılığında boyayacak gözlerimizi,

bu yumurcak şeyde o kadar güzel şeyler bulacağızki şeyler bile anlamını

yitirecek,sonrasında büyüdüğünü göreceğiz, henüz vakit varken aşkın sinsice

evladımızın içine işlediğini çok geç anlayacağız,derken ölümlede tanışacağız, ah ölmek

yani hayatın sonu,yani bir daha gülmemek,ağlamamak,sevmemek kısacası ölmek hayatın

herşeyin sonu niteliği taşıyor,biz can çekişirken göz yaşı dökecek baş ucumuzda

çocuğumuz,aşkın göz yaşları olduğuna inanmıyorum,peki ya siz? çok çok bir kaç yıl süren

bu güzelim matemler yerini kahkahalara bırakmıştır,kemiklerimizi sızlatacak öyle degilmi?

ardımızda bıraktıklarımızın bir daha bizleri hatırlamaması,oysa aşk intikamımızı almaya

başlamıştır,bizden sonrakilerde sonunda gelecekdir yan tarafımıza,tüm dünya

insanlığının yahut ölülerinin bedenlerinin çürümesiyle yeniden filizlenecek aşk denilen

kahraman duygu,bir zamanlar nefretle ismini andığımız duygu bize hayatın en anlamlı

ödüllerini verecek, filzileneceğiz toprağımızda, çok sevdiğimiz karımız bitecek

yamacımızda papatya kokusuyla,bulutlar çekecek üzerine biz erkekleri yagmur damlası

olup düşeceğiz kadınımızın yapraklarına,mutlu ve mesut olacak çocuklarımız gezinecekler

yamacımızda ateşböceği güzelliği ile, ah benim güzel kardeşim,aşk bu yaşarken

cezalandıran, öldüğümüzde ödüllendirmekte ateşden sudam demirden doğan bizleri..

Devrim dokdere