Yoldayım. Sabah kahveye gittiğimde, aylak Necmi masama gelip ‘’Abi, seninkini Bodrum’da görmüşler.’’ dediğinden beri yoldayım.

Kahveden fırlayıp otogara gittim. Güç bela Bodrum’a kalkan bir otobüste yer buldum. Ne zaman ki muavin ‘’Abi, bavul?’’ diye sordu, yanıma bir şey almadığımı hatırladım. ‘’Dönüşte. Dönüşte onun bavulu olur inşallah.’’ dedim. Muavin bir şey anlamadan yüzüme baktı, sonra arkasını dönüp uzaklaştı.

Cemile de böyle dönmüştü arkasını. Ama o benim ne mal olduğumu anladığı için sırtını dönmüştü. Dönüş o dönüş. Önce bir işe girdi fabrikada. Sonra başını açtı. Dışarıdan okulu bitirdi. Bunları ara ara, fısıltı gazetesinden duyuyordum, duydukça da omuz silkiyordum. Fabrikadan ayrıldı, bir şirkete muhasebeci olarak girdi. Güzel kızdır Cemile. Bir şekilde ikna etmiştir onları muhasebe bildiğine. Belki de onun da eğitimini almıştır kaşla göz arasında.

Bunca zaman zarfında ilişmedim ona. Arada iş dönüşlerine denk geliyordum; onda da Cemile başını eğip, yanımdan geçip gidiyordu. Bir gün her şey eskisine dönecek diye bekliyordum. En azından yanıma gelip ‘’Değişecek misin?’’ diye soracaktı. Sormadı. Belki daha o günün gelmediğini düşünüp avuttum kendimi. Gelen haberi oldu: ‘’Abi, seninkini Bodrum’da görmüşler.’’

Yoldayım. Bitmek bilmiyor. Şoför gaza asılmıyor, Bodrum yaklaşmıyor. Yanımda oturan adam artık üzerimde uyuyor. Aldırmıyorum. Gözüm otobüsün saatinde, sabahı ediyorum. Bodrum garına giderken, elim cebime gidiyor. Silahın emniyetini boşa alıyorum. Cemile nerede ola ki?