-Kalksana ulan !
-Kime söylüyorum hey kalk çabuk sayım var !

-Ne olmuş bu adama böyle?

-Kim getirdi bunu bu hale. ? Öf kenef gibi de kokuyor ,hey size sordum ne oldu buna.

-Ranzadan düşmüş herhal görmedik bişi.

-Ulan kaldırıp götürün şunu ölmüş bu! Hayvanoğlu batırmış ortalığı .




Bir mezbahada boğazımı kesip derimi yüzüp, etimi kemiklerimden ayırmışlardı sanki.Öldü artık diye tüm ümitlerin bittiği o an.

Boş çuvala koyar gibi kirli battaneyinin arasında götürüyorlardı beni.


Kafam sersem gibi.Uzun zaman bir şey hatırlayamamışım.

-Adın ne? Cevap yok.

-Sana bunu kim yaptı ? Cevap yok.

Kim yapmıştı bunu bana ?

Ben nerdeydim?

Kendi kendime sorduğum sorulara cevapsız kalıyor. Kafamın içindeki uğultular ve kâbuslardan kan ter içinde uyanıyordum.




Bugün bu yataktaki 231 . günümmüş..Hala kendime gelmiş değilim az önce dayak yemişim gibi her yerim sızlıyor.


İç kanama geçirmiş ve tamamına yakın kaburga kemiklerimin kırılmıştı.



Uyuşturuluyordum.

En azından uyumamı ve acılardan kurtulmamı sağlıyordu.

Bir gözümün şişmeyen yerinden azda olsa gün ışığı giriyor.Buna rağmen açamıyordum.

Bana ne yaptıklarını hatırlamam çok uzun zaman aldı.

Bir kavga esnasında araya girdim diye iki grubun yumrukları ve sopalarının altında kalmış hınca hınç öldürülesiye linç edilmiştim resmen.

Birden gözüme inen yumruklardan ,gözümün önüne siyah katran karası bir perde çektiler.Sanki gözlerimi tutup çıkardılar .



Yüzüm ise darmadağın olmuş burnum kırık, kaşım yarılmış ,yüzüme jilet atılmış.

Zaten kendi yüzümü hatırlamayalı çok uzun zaman olmuştu.Artık yeni yüzüme alışmam lazımdı gerçi ne önemi vardıya..


Doktorların kendi aralarında konuşmalarından anladığım kadarıyla benim yaşamam tam anlamıyla bir mucizeymiş.


Ayağa zar zor kalktım.Kırık bacağımın hala düzelmediğini gören doktorlar biraz ümisizliğe kapılsalarda bunu da atlatacağımı umuyorlardı.

Bacağıma nasılda tekmesiyle bastırmıştı kahrolası Ömer , yezid herif kemik kıran diye boşuna dememişler.

Hayvanoğlu kırana kadar vurmuştu demek.Vurmayın diye elimle kendimi korumak isterken sol kolumun kemikleride iyice kırılmıştı .Artık sol elimi kullanamıyordum..

Bir köpek gibi,bir çakal gibi ,bir hiç gibi dayak yemiştim hemde bir hiç yüzünden.



Bir süre daha yatacakmışım.Uzun süre hareketsiz yatmaktan sırtımda iltihaplı yaralar oluşmuş birde onların sancısı .

Batan günün ardından ,kararan gecenin hüznüyle,gözlerimi pencerenin demir parmaklıklarına usulca koyup baktım .


Gün yüzüne hasretlik neymiş, nasıl fare gibi kapana kıstırılırmış ,nasıl saplandığı balçıktan bataktan çıkmaya çalıştıkca taa dibe dalarmış onu yaşıyorum.

Hayatın en acı yüzü buymuş meğerse.

Kapkara zindanlarda ,ölmek hemde niye bir hiç yüzünden..Pisi pisine 13 yıl yatmak.

Alnımıza ne yazılmışsa o.
Ağladığımı umursamadan döküyorum yaşlarımı..Neye ağlıyorum onuda bilmiyorum.
Özlediğim ne onuda bilmiyorum.

Hayattan hiç bir beklentisi olmayan biri için değişen ne olabilirki.

Dışardayken böyle kocaman değildi dünya..Alabildiğince sıkardı ,bunaltırdı beni.Oysa şimdi şu beş metre karelik odada kocaman geliyor .Artık dışarı çıkmaya korkuyorum.

Cezamın bitmesine sekiz ay var.Çıktığımda ne olur.?İnsanlar bana hangi gözle bakar.?

Türlü türlü sorular aklımın en ücra köşelerinde çınlayıp durmakta.