Kangren olmuş akşamlarda, yarım hayatımın hüznünü yaşıyorum yine sensiz. Geçen senelere inatla unutmak bir yana, kaporasını seneler evvel verdiğim aşkını yaşıyorum doyasıya..

Yokluğun içimde ateşten bir gömlek. Her gün yenisiyle değiştiriyorum. Her gün bir öncekinden daha çok yanıyor canım, her gün bir öncekinden daha çok ölüyor ruhum. Senin sevginle hayat bulurken diğer yandan yokluğunla biraz daha yok oluyorum.

Gören gözlerin aksine kalbimle görüyorum seni, senden habersiz yaşıyorum tek başıma sana olan sevgimi..

Yokluğun içimde fırtına önceki bir sessizlik. Her zamankinden daha çok durgunum, her zamankinden daha çok yaralı. Rüzgarda yolunu şaşırmış bir kelebek misali, salınıyor cansız bedenim sensizliğin girdabında..

Sana deli gibi aşıkken kollarımın hep boşluğu sarması acı veriyor. Sözler dokunuşların yerini almıyor. Bu yüzden ne söylesem hep yarım, ne yazsam hep eksik kalıyor.

Artık seni özlerken acı çekmiyorum sevgili... Başımı duvarlara vurduğumu, ellerimi ısırıp kanattığımı, kanlı gözyaşları döktüğümü saymazsan eğer.. Acı çekmiyorum artık.. seni...özlüyorum ..

Ankara’nın katran karası gecelerinde, ayazda kalan kalbimi ısıtıyorum senin sevginle..

Her gün daha çok sen oluyorum. Gözlerindeki alevi yangını gördükçe daha bir yanıyorum. Her yangınımda kül oluyorum.. Sonra Anka gibi küllerimden doğuyorum seninle yeniden her yeni güne..

Ve gözlerim uykuya merhaba diyene kadar yine ve yine başlıyorum yanmaya.. Uykunun kollarına bıraktığımda kendimi biliyorum ki tamamen kül yığınıyım o an. Güneş ışınlarıyla üzerime doğana dek küllerim savruluyor karanlık dehlizlerde. Gözlerimi açtığım an, adın dilimi, hayalin ruhumu, aşkın kalbimi yakmaya başlıyor yeniden ve yeniden..

“Sevmek acıtıyormuş sevgili.. acısına rağmen...özlemin yangınlarına rağmen.. acımak güzel seninle”