Sevgili;
Senden sonra’da yaşıyorum yitik ve solgun kentin karanlıklarında,yer kabuğunda ufak tefek titremeler olmadı degil oldu,yada yalnızlığıma dair melankoliler.
Hırçın bir dalganın en uzağa fırlattığı, deniz taşıda olmak var bu ayrılığın sonunda,ki bu nedenle acıyan suyun, soğuk yüzünden ayırdım bedenimi.
Korkusuzca yaşamayı ögreniyorum şu günlerde,yaşlanışına konuğum düşlerimin,kırılgan gecenin karanlığında.
bir can daha çoğalmanın hüznüde bir başkadır soguk şubat akşamlarında.
tüm giysilerin rengini denedimse’de olmadı,bedenimi saran zifiri siyah karanlığı aydınlatmak.ah bu karanlık,tütün renginde yalnızlıgımı kullanacak kadar usta,oysa ben çırağım karşısın’da.Aptallaşıyor halkdan uzak tenha sokaklar,sersem bir delikanlı gibi, korkuç naralar atıyor rüzgar,işte böyle geçiriyorum günlerimi,hani soranda yok nerede bu insanın sevdigi? bebegi? sorsalar da cevabsız anahtar gibiyim, saydam yıldızlara konuk oldugunu söyleyemeyecek kadar korkak da olabilirim.

Şimdi o neler yaptığımı sorgulayan merakın nerede şimdi?
Elbette nefes almayı sürdürecegim,gündelik elbiselerim’deki buruşukluğu görmezden gelecegim,bu günde üzerimde asılı duruyor her zamanki gün doğuşu ve batışına benzeyen evde oluş saatlerim.

Ah sen yazdıllarıma aldırma,kadınım.
kendi kendisini tüketen beynimi,yüregimi düşünme dahi,
yas tutan gecelerin ortasında,buzul çağını andıran titreyişler olsada,kumral renkli tenimde,olağan olarak hazırım beklemelere.
Hastane koridorlarında yankılandığında sesin,ve emzirirken yarı açlık içersinde koynundaki bebegi,sakın ümitsizlige kapılma,bir başka ülke sınırlarında gezinen,yoksul bir kaçak göçmen gibi olsamda, yine gelirim, acı sonrası doğacak güneşin kutsal bir tanrı sayıldıgı baharda.


Devrim Dokdere