Protez bir yaratma makinası almıştım.
Bitti şimdi tüm yaratılarım.

Acı dilime vurdu. İçime döndü dağıldı.
Deniz kocası sarı bir mevsim ki hep dökülür, döker görünmez yapraklarını.
Ömrüme çörekli seslendiğim yılan.
Dokunaklı sözler duyuyorum bazen, yazasım geliyor da.
Esasından tutayım diyorum şöyle bir, işte bu cümle diye.
Bayramlıklarını giymiş cümleler, cümbüş sesli ifadelerim olsun istiyorum.
Mutluluk bende suçluluk duyusu…
Mutluluk bende suçluluk kuyusu…
Olmuyor…
Her yanım protez şimdi.
Felcim gülmeye mi benziyor.
Heyhat!

Acı saçmaladı.
Acı sözleri sersemletti.
Gel sen.
Gel, bir iyi sessizlik gibi gel/sen.
Sessizliği paylaşalım bak ne çok.
Acılar mı belirledi her şeyi?
Yok olan özgürlüğüm bu denli çektiklerime bağımlı.
Acılar olmadı, olandan olmadı, olmayandan belki…
Olmayandan acılar nasıl da sildi beni.

Olmayandan, olamayandan acıları yener mi protez yaratı makinesi?

Gel bak.
Tutunuyorum metallere.
Ortasındayım metallerin.
Çepeçevre metal, ya.

Bulduğum nedenler, sonuçlar hiç genellenmedi.
Hiçbir kuralın aynasında görünmediler.
Sözlüklere uğramadılar.

Protez yaratma orda.
Metaller çepeçevre.

Beni nedenlerden sayma, sonuçlardan hiç sayma.
.
.
.