İlk kavgam annemleydi. Dokuz ay sürdü ve dışarı çıkar çıkmaz önce annemle barıştım. Sonra doğacak kardeşimle küstüm, annem barıştırdı bizi. Okuma yazma öğrenene kadar öğretmenimle kavgalıydım. İlkokul aşkım Başak’la bir küskün bir barışıktık, babamın tayini sonsuza dek barıştırdı bizi. Ergenlik yıllarımda babamla kavgalıydım, babamla da ekmek parası kazanmaya başladığımda barıştım. Uzun bir süre İbrahim Tatlıses’le, arabeskle küstüm. İlk sınıf tanımaz aşkımda bunlarla da barıştım. Bir ara solcularla küstüm, hayatın içine girince onlarla da barıştım.
En çok aşklarımla kavga ettim. Önce engellemeye çalıştım onları, olmadı. Bir dahaki aşka kadar durmadan kavga ettim ve hep yeni aşkım barıştırdı beni eskisiyle. En uzun kavgam Tanrı ile oldu. Tanrıyı anlamaya çalışmaktan vazgeçtim ya da hayat beni buna mecbur kıldı, bilmiyorum ama sonunda Tanrıyla da barıştım.
Düşünüyorum da; annem, ailem, aşklarım, dostlarım, ekmek kavgam ve Tanrı, bunlarla barışamasaydım ne olurdu? Hitler bunların hangisiyle barışabildi? Bilmiyorum. Ama sanırım şöyle bir bağıntıyla barışmayı ve hayatı kolaylaştırabiliriz:
.................sev, yargılama
..................sev, anlamaya çalışma-elbet anlayacaksın- (Nokta noktalı yerlere neyle barışmak istiyorsak onu koymamız yeterli)
Şu ana kadarki hayatımda barışmam gereken herkesle barışabildiğim için mutluyum; Biliyorum. Mutluluğun her gün arttırılarak yaşanması gerektiğini de biliyorum. Reçeteyi ise yukarıdaki bağıntının ışığında şöyle yazıyorum...

1-Yaşamayı bileceksin
Saat çalmadan kalkıp aynaya koşacaksın. Değişimi gördün mü?
Ardından dünü düşünmeden mutfağa gideceksin, önce çayın altını yakacaksın.
Bu gün değişiklik yapıp başka bir gazete okuyacaksın.
Bak çayın suyu kaynadı bile, ama daha omlet hazır değil ki.
Bu arada hafiften - ya da son ses- Vivaldi veya Münir Nurettin çalacak.
Bir tatlı huzur almaya geldim Kalamış’tan, hayattan.
Peynir, zeytin ve incir reçeli hazır mı?
Unutmadan; bardağını sıcak suyla çalkalamalısın, çay soğuk içilmez ki.
Birinin sevgilisi olmayı hayal edeceksin ayakkabılarını boyarken.
Ne çok sevilmiştir Nazım, ne çok sevmiştir ; değil mi
2-Şimdi güneş hafif hafif yükseliyor veya yağmur yağıyor; sana bağlı.
Bak hava herkes için ortak
Bu yüzden : Nedir ki zaman, nedir ki insan demelisin.
Her nefesin seni hayata bağlamalı ve hayatın hayallerinin önündeki engel olmamalı.
İster bütün gün Nietzche okursun, ister çalışırsın, ister iş ararsın.
Bunların hepsini istediğin için yaparsın, mutlusun.
3-Akşama doğru bir banka otur, insanları izle.
Nasıl da gelip geçiyorlar.
Hepsi bir yerlere gidiyor, arkalarında bıraktıkları her şey değişiyor.
Çoğu farkında değil bunun ama sen farkındasın.
Bak yine mutlusun, banktan kalkabilirsin.
4-Evin kapısını açtığında sabah mutfakta bıraktığın mutluluk karşılayacak seni.
Halini hatırını soracak, artacak.
Radyoyu açtıktan sonra en sevdiğin pijamalarını giymelisin.
Okumasan da elinde bir kitap olmalı.
Televizyonda Adile Naşit, kucaklıyor herkesi
Gülümsemelisin.
5-Gece bir vakit aşkların geldiğinde aklına
Şerefe demelisin yaşadıklarına...