Dünyaya merhaba deriz doğumumuzla. Bebek masumiyetiyle tertemiz. Hiçbir şeyin farkında değilizdir. Bizim için gerekli olan anne sütü, anne şefkati, korunma içgüdüsüyle… Zamanla, yürümeyi, konuşmayı, hakkımızı savunmayı öğreniriz doğaçlama.

Büyürüz. Büyüdükçe, merak ederiz çevremizi, çevremizdeki insanları, doğayı, eşyaları, hayata dair ne varsa biz de içindeyizdir.

Güvenmeyi öğreniriz, öğrenmeye çalışırız. Kendimizi toplum içinde kabullendirmeye, “ Ben de varım, ben de içinizdeyim “ Demektir bu aynı zamanda.

Dostlar ediniriz, düşman kazanırız. Her ikisinin arası olan adını koyamadığımız insanlar girer yaşamımıza… Onlar işyerindedir, sosyal yaşamımızdadır, komşumuzdur. Saygı duyarız onlara, karşılık beklemeden. Onlar saygı isterler fakat saygı duymazlar, duyamazlar. Görmemek için polyanna rolünü oynarız. Hak etmediklerini bildiğimiz halde. Almadan bir şeyler veririz durmaksızın. Her defasında, kendimizi telkin ederiz. İyi yönlerini bulmaya çalışırız. Bulamayacağımızı bildiğimiz halde, kendimizi kandırmaya çalışırız.

Onlar için yaşamın amacı alış- veriştir. Bizim için hep veriştir. Kabul gören Menfaattir, çıkardır, iltifattır.Oyunu kuralına göre oynayamayanların işi yoktur o sahnede.Alışkın olmadığınız için rolünüzü oynayamazsanız, silinir gidersiniz o sahneden. Değerler paramparça olmuştur. Karakterinizden ödün veremezsiniz. Yabancı hissedersiniz. Mutsuzsunuzdur. Bir süre sonra pişmanlıklara dönüşür, insanlara güveni azaltır. Hayattan soğutur. Uçurumun ucundaymış gibi hissettirir. Tehlikelidir.

Oysa, hayat devam etmektedir. Güneş her zamanki gibi doğar, zamanı gelince de batar gider. Çözüm, belki de mekan değişikliğidir. Gereklidir. Rahatlatır. Geriye dönüp baktığınızda ise emekleriniz ve fedakarlıklarınız size gülümseyerek bakar. Değerini bilenler olmasa da güzeldir emek harcamak, fedakarlık yapmak.

Yeniden, yeniye, yeni bir umutla başlamak güzeldir. Karşınıza çıkacakları bilmemenin gizemidir belki de çekici kılan. Yaşadıklarımızdan ders alarak, yeni bir yaşama merhaba demek…


Nermin Kaçar
27.01.2011 BOLU