Kalabalığın içinde bir el ansızın tuttu ellerimden “Paran kadar konuş ey falan!” dedi. Hırpani ve de babayani bir tavrı vardı bu ellerin sahibinin. Çok çile çekmiş gibiydi, hem çok mutluymuş gibi… Hemen boştaki elimle onun diğer elini tuttum. “Aşkın kadar konuş.” dedim. “Aşkın kadar hesap sor” diye ekledim. Şaşırma sırası onda idi. Gözlerime baktı kocaman kocaman hem. Sonra infilak eden bir ruh hali ile: “İşte” dedi “bu söze şapka çıkartırım.” sonra “elini öperim üstat” dedi.
Elimi yakaladı tekrar, aniden öptü ve ansızın gitti. Giderken hala sesi geliyordu kulağıma “Aşkın kadar konuş ey insan” diyordu. “Aşkın kadar konuş ey insan”
Bakakaldım gidenin ardından şaşkın ve bir o kadar sakin bir vaziyette.
“Korkma” dedi “ilçenin delisi” dedi yanımdan geçen amca, “ilçenin delisi, hem zararsızdır. Bugüne kadar kimseye bir zararı dokunmamıştır.” diye söylenip gitti.
İlçenin delisi buysa akıllısı ne haldedir diye düşündüm.
“Aşkın kadar konuş ya da aklın kadar konuş ey insan!” Bu da bu sayfanın delisi.