Ben hayatta en çok babamı sevdim

‘HAYATTA EN ÇOK BABAMI SEVDİM’
Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü kör oldum
Yıkadılar aldılar götürdüler
Babamdan ummazdım bunu kör oldum
Cemal SÜREYA

Hayatın her alanında yanımızda görmeyi istediğimiz yanımızda olmasa dahi varlığı ile arkamızda olduğu hissini veren insanlar vardır. Hayatın anlamı onlarla daha bir önem kazanır ve onlarla hayatın zorlukları daha kolay atlatılır. Kürkçü dükkanına dönen tilki misali hemen hemen herkesin son durağında onlar vardır.
9 Aylık bir yolculuğun sonunda leylekler yeryüzüne getirdikten sonra küçük insanı, anne adı verilen yeryüzü meleklerine ve baba denilen bu meleklerin en büyük yardımcılarına teslim ederler. Hayat başlamıştır artık. Büyüyene dek koltuk değneğimiz olurlar. Canımız yandığında ilk onlar koşar, ağladığımızda ilk onlar başımızda biter, hastalandığımızda onlarda hastalanır. Alınlarının teri, gözlerinin feri olurlar çocuklar. Çocuklar, ah çocuklar!Anneler çekip gittiğinde kanatsız kuş olurlar.Çocuklar, ah çocuklar! Babalar bırakıp gittiğinde bir garip hal alırlar.
Anne yitirilmişse bu yalan dünyada adımız öksüzlüğe çıkar, baba yitirilmişse adımız yetimliğe çıkar. İki kelimede insanda acayip bir etki bırakır. Hüzünlendirir, ağlatır. Deler geçer yürekleri bir kurşun gibi hem de. Ne yana baksak onların hasreti sarar gözlerimizi, burnumuzda tüter özlemleri. Ahlanmanın tam vaktidir artık, ağlamanın belki de bir küçük çocuk gibi. Kimse sizi onlar gibi teselli edemez, kimsenin elleri onların ellerinin sıcaklığını veremez. Bunu bal gibi bilirsiniz. "Kurbanını olayım baba"