Öylesine dalmışım ki işime kafamı kaldırıp gözlerimi masadan pencereye çevirdiğimde yılın ilk karının yağdığının farkına vardım. Masadan kalkıp pencereye yöneldiğimde ne zaman yağdı bu kadar kar diye kendi kendime mırıldandım. İş yerindeki arkadaşlar sesimi duymuş olmalılar ki hafiften bir gülüşmeye maruz kaldım.
- Gülün gülün bakalım akşama çok oflarsınız, bakalım eve en geç ulaşma rekorunu hanginiz kıracak acaba, derken yüzümdeki şaşkınlık yerini gülümsemeye, arkadaşlarımın ise yüzlerinde ki gülümseme kara kara düşünmeye dönüşmüştü.
Hepsinin evi uzaktı ve trafik muhakkak her zaman ki gibi olacaktı burası İstanbul’du çünkü ve İstanbulda yaşamak çok zor bir işti. Hazır yakalamışken böyle bir durumu devam etmek istedim şakalarıma. İlk önce Ahmet gözüme takıldı;

- Eve gidip ne yapacaksın, yokmu arabada battaniye falan arabada yat gitsin, şimdi 2 saatte varamazsın sen eve varsan bile belki sabah gelemeyeceksin en iyisi sen hiç gitme.
- Yok arkadaş isterse kar değil buz yağsa ben eve giderim, gelmeye gelincede ya tatil olursa.
Herkes başladı kahkaha ile gülmeye Ahmet ‘in bu sözlerini duyunca ve Ayşe oradan lafa karıştı.
- Ya neydi o kar tatilleri ilkokulda, özledim ya. Ve Salih ekledi,
-
- Baksana Ayşe daha Ahmet ilkokuldan çıkamamış, kar tatili istiyor.
Herkesin neşesi yerine gelmişti, birbirimize sataşıp şakalaşırken patron kapıdan içeri girip;
- Arkadaşlar şu işi yarına bırakmayın, bu gün bitsinde yarın belki tatil olur işe gelmenize gerek olmaz’ dediği anda kimse kendini tutamadı ve biz gülerken neler olduğunu anlamayan patrona Ayşe açıklama yapmak için söze başladı.
-
- Efendim bizde az önce bu konuda konuşuyorduk, ilkokul günlerindeki kar tatillerinden falan, sizde bunun üstüne tatilden bahsedince kendimizi tutamadık ama isterseniz fazla mesai yapıp işi bitiririz, fakat yarın tatil olsa gerçekten çok güzel olurdu, kartopu oynayıp, kardan adam yapsak.
Patronda bizim gülüşlerimize katılmış hatta bizden daha yüksek sesle gülüyordu her halde buda patron ayrıcalığıydı.
- Tamam çocuklar anlaştık yarın tatil ama iki şartım var. Birincisi bu gün bu iş bitecek ikincisi herkez yaptığı kardan adamın fotoğrafını çekip bana gösterecek yoksa maaşınızdan keserim haa derken gözleride gülüyordu sanki patronun.
Herkes tamam anlaştık demişti bile patronun sözlerinin bitmesi ile. Ben söze girip.
- Efendim hadi bir yarışma yapalım en güzel kardan adamı yapana bir ödül verelim sizde katılın olmazmı bu yarışmaya değince patron yüzünü buruşturup;
- Ben hiç kardan adam yapmadım ki, nasıl yapıldığınıda bilmem, annem ben küçükken beni dışarı çıkartmazdı kar yağdığında hastalığım nedeni ile, o yüzden çocuklar siz eylenin beni mazur görün. Dedi ve odadan çıkıp gitti.

Bunun üzerine herkes işine dönüp bir çırpıda işi yetiştirmek için makine gibi çalışmaya başladı. Fazla uzun sürmemişti çabucak bitirmiştik daha mesai saati bile bitmeden. Benim aklıma patronun bu jestine karşılık birşey yapmak geldi.

- Arkadaşlar patron bizi sevindirdi bizde patronu sevindirelim, kapının önüne kocaman bir kardan adam yapalım nedersiniz yalnız patronun haberi olmadan yapalım, birer birer çıkalım dışarı, Ayşe sende şöyle güzel bir şeyler yazıp yazıcıdan çıkart kardan adamın üstüne yapıştırırız, patron kardan adamı görünce sevindiği kadar yazıyı okuyuncada sevinsin. Tamam mı?
Herkes tamam dedikten sonra birer birer dışarı çıkıp güzel bir kardan adam yapmaya başladık ve bir çırpıda bitirdik desem abartmış olmam her halde ve Ayşe ‘de elinde kocaman bir kağıtla gelmişti ve acele ile kardan adamın önüne iliştirmişti patron geliyor çabuk saklanın diyordu bir yandanda ama saklanacak vakit yoktu patron enselemişti bizi ve Ayşe’nin kenara çekilmesi ile başta patron olmak üzere herkes kahkahayı basmıştı. Ayşe şöyle yazmıştı.

Kardan Adam Yaptırmayan Anneleri Protesto Ediyorum