Şehrin kalabalık gürültüsünün ortasında, doğanın renk ve müzik armonisinden oluşan sesine kulak vermek.. Ne kadar uzak ve zor geliyor değil mi? Sanki imkansız gibi geliyor kulağa. Oysa daha bu sabah yaşadığım büyükşehrin gürültücü ve yorucu ortamının tamda ortasında doğayı dinlemeyi, onu hissetmeyi başarma mutluluğunu yaşadım. Bunu yaşarken de aslında ne kadar bezgin bir hayat yaşadığımızın farkına varmak üzdü. Günlerdir baharın gelmesiyle birlikte renk cümbüşüne dönen parklara, sadece o yoğun koşuşturma içinde göz ucuyla bakıp içimden, bir ara fırsat olsa da baksam diyerek sızlanıp durdum. İnsanoğlunun yapısında var sızlanmak. Etrafındaki dünyaya at gözlüğü ile bakıp kahretmek, elde edemediklerimize ve daha bir karamsar tavır takınmak..
Oysa bahar ile doğa tam bir ders veriyor ama görmek gerek. Hayatın özeti aslında. Sonun geldiği, bitti sanıldığı bir anda azıcık güneş ışığı ile nasılda birden silkinip canlanmaya, tomurcuk vermeye başlıyor her şey. Öyle değil midir hayat? Kaç kez dibe vurduğunu hissettiğiniz anda elinizden tutup kaldırmıştır? Tıpkı ağaçlara, çiçeklere cesaret verircesine şakıyan kuşların olması gibi hayatımızda da öyle insanlar vardır ki, öyle sevgiler vardır ki “hadi kalk başarabilirsin, yalnız değilsin” diyen.