Yalnız oyun bahçelerim geliyor gözümün önüne.Asıl ben o zaman karar vermişim kendi kendimle yaşamaya...

Dünyamı bunun için büyüttüm,ölüler böylece dirildi cehennemin cennetindeki dünyamda.O güzel düşleri sade ve sessizken düşünüyor ve sana anlatıyorum.Ama bu kadar bana ulaşman geri bir adım atma tam acılarımdasın şimdi.Yüzleşme vaktim ve kaybetmem gerekir o düşlediğim insanları daha iyi anlamlandırabilmem için.Denize gitmem gerek hemde hemen...

Bana gölgemi veriyor bu hoyratlık.O kadar doğal ki sen bile gelip elimi tutuyorsun birlikte gidelim diye o gündüz doğan yıldızlara.Dedim benim çocukluğumda kalma bu ayrı bir düşsel dünya.

Sadece sus ve dinle şu acı çekenleri duyuyormusun nasıl da yenikler kendilerine ve sen işte bunları düşleyemiyorsun hayır dur gitme yalın kalmalısın,bak nasılda bağırıyor onlar cehennemden cennete göçe edenlerin mezarlığı gibi düşmesin rüyalarına sevgili...

Gökyüzüne dalgın bir esir gibi bakıyor bense onu bu özgürlüğüme inandıramıyorum.Yanıma gelse acılara mahkumum nasılsa ama saf kalan inançlarım ve aşkım onuda uzaktayken seviyorum.Şimdi ellerini iki yana açmış rüzgarın sesiyle hüznünü uçuruyor.İçim öyle acıyorki keşke benim için acıya mahkum olmasay idi.Fakat gitmem gerek sürrealist dünyama onu götüremem yüzündeki acılar henüz çok taze olgunluğa ermeli denizde ve derinliğine sadık kalmalı...