Hayat cümle gibidir, cümleyi kurmak zordur. Özen ister, emek ister, sabır ister. Kelime ararsın, yerleştirmeye çalışırsın aynı bir puzzle yapar gibi. Tam kurdum dersin bir anda bozuluverir, yıkılır dünyan başına. Pes edersin bu seferde bir umut doğar içine…

Hayatta böyledir işte iki kelimenin arasında bile eziliverirsin birden. Kimse anlamaz kimse dinlemez. Yardım eli uzatan olmaz. Enkaz altında kalıverirsin, dostum dediklerin kaybolur ortalıktan. Düşmanın bile acımaya başlar sana. Karanlık çöker tepene. Gecende ne yıldızın vardır güneş ışığını yansıtacak, ne de ayın vardır yeni umutlar doğuracak.
Ölmek istersin. Gözlerinde ki yaş sele döndürür etrafı. Bir deli yağmur gibi yağar yanaklarına. Her damlada biraz daha acıtır canını…

Aradan uzun zaman geçer. Yıllar su olmuş gider. Alışırsın acıya ama hala gitmez zindan gibi başına çöken karınlık. Unutursun artık baharı, sevinci, aydınlığı…

Bir de bakmışsın saçlarına aklar düşmüş. Ellerin buruşmuş. Ayna yüzüne yüzüne haykırır çirkinliğini. Utanırsın insan içine çıkmaya. Nerde o eski güzelliğim diye düşünürsün.

SONRA
ANLARSIN
KARANLIK
GECEDE
KALDIĞINI
…