Bir kelime takıldı dilime, hoşça kal sevgili cümlesinden sonra söylenir, belki de kendi kendine acınarak…
Belki de bir şarkının bir kelimesiydi “güle güle” demek…

Öyle acındırır ki insanı, yokluk hissine bir adım attırır, belki de, ama ben gidiyorum bile denmemiş sevgilerde veya yaşanmışlıkların tümünü silişlerde “güle güle” derken de içi sızlar insanın…

Ne kolay yazılır bu iki kelimelik cümle, oysa tüm hayatı alabora eder, tüm iç sıkıntılarının üstüne beton dökmek gibi gelir insana, sevdiğine karşı gidişlerde “güle güle” derken…
Ama hiçbir şey bitmez, tüm anılar koca bir yığın olur çıkar ve yutkunamaz bile insan, işin kolay tarafı belki de bu iç bastıran cümle “güle güle…”

Oysa hemen ardından ağlamalar sinsice başlar…
Hoş geldin yeniden sen varlığı, “güle güle” den sonra da olsa…

Oysa insanın içinden “güle güle” den sonra sil baştan hayatı, yeniden başla demek gelir…
Ama başarabilir miyiz?
Bir garipsenen yolculuğudur bu kendince insanın…

Mustafa Yılmaz