Kayserili Halil Efendi torunlarını çok mu çok sevmektedir. Onlar için yapmayacağı fedakârlık yoktur. Halil Efendi’nin oğulları iş hayatlarına babalarından uzakta devam etmektedirler. Halil Efendi, bayramda oğullarının ve torunlarının yollarını dört gözle beklemektedir.
Kurban Bayramı hazırlıkları yapılır. Halil Efendi’nin oğulları da Kurban Bayramlarını babalarının yanında geçirmek için biletlerini önceden ayarlarlar. Kurban Bayramı gelmeden önce, bayramlarını geçirmek için baba ocağına gelirler. Halil Efendi’nin çocukları ve torunları geldiği zaman gözleri sevinç ve mutluluk dolmaktadır. Neşesine diyecek yoktur.
Halil Efendi torunu Ahmet’i görür görmez kucaklar ve onu bağrına basarak harçlığını verir. Ahmet dedesinin kucağından iner, mütevazı bir şekilde dedesinin elini öper. Ahmet dedesinin elini öptükten sonra onun gözlerine uzun süre bakarak beklemeye başlar. Dedesi bu duruma biraz şaşırır.
Dedesi:
“Oğlum niye gözümün içine böyle şaşkın şaşkın bakıyorsun.” Der.
Ahmet:
“Dedeciğim benim bildiğim el öpülünce harçlık verilir.”
Halil Efendi:
“Oğlum, ben senin harçlığını biraz önce vermiştim.” Der.
Ahmet:
“Dedeciğim harçlıklar el öpüldükten sonra verilir.”
Halil Efendi güler torununun bu uyanıkça davranışına ve canından çok sevdiği torununa tekrar harçlık verir. Ne de olsa Kayserili dedenin torunu da böyle olur…
27.12.2010
Akdağmadeni