Dünyayı sevmeyen,
İkinci gurup İnsan:

Ehl-i âhirettir ki,
Ya dünyanın zarurî işleri onları amel-i uhrevîden men ettiği için veyahut şuhud derecesinde imanla Cennetin kemâlât ve mehâsinine nisbeten dünyayı çirkin görür. B.S.Nursi Sözler.

“Eddünya mazraatül ahire” ve “Eddünya siccinül mü-mini ve cennetül kafir.”
Hadisi şeriflerinin hakikatinin farkındadır.

Cennet ve cemalullahı kazanmak için gelmiş olduğu dünyada onu amacından saptıracak;
Hedefe varmasını zorlaştıracak,
veya geciktirecek olan dünya işlerinden,
sadece bir ücret niteliği taşıyan zevk ve lezzetlerinden,
zaruri ihtiyaç dışında istifadeyi kayıp ve zarar gördüğünden,
nefsi arzularına hitap eden dünyayı,
aldatıcı ve güvenilmez bulup,
ondan nefret eder.
Ve ona karşı soğuk ve isteksiz davranır.

Elbette
Dünyanın bin sene mesudane hayatı bir saatine denk gelmeyecek bir cenneti kazanma ve kaybetme;
Dünyadaki hiçbir elem, sıkıntı, bela, işkence, azap ve ıstırap ile mukayese edilemeyecek olan bir cehenneme girme riski ile yüz yüze olan, aklı başında hiç bir kimsenin dünyanın geçici ve sonu itibari ile zarar ve pişmanlıklar ile dolu, zehirli bal nitelikli keyif ve lezzetlerine ayıracak zamanı olabilirmi?

Ve onu bu büyük nimetten mahrum, şiddetli bir azaba düçar edecek olan tehlike kaynağını sevebilirmi?

İşte ikinci gurup insanlarında dünyayı sevmemekte ne kadar haklı oldukları sanıyorum izaha muhtaç değildir.

Dünya muhabbetinin ahiret saadetini kaybettirme riski taşıdığından dolayı insan için büyük ve sinsi bir tehlike kaynağı,
Lezzet ve rahatının hem fani, hem insanın onur ve haysiyetini tehdit ettiğinden dolayı da tenezzül etmeye değmeyecek kadar değersizdir.

Allah aklıselim, İman’ı kâmil kullarını dünyanın tehdit dolu kara sevdasından muhafaza buyursun.