Karanlık sınavıydı her yüreğin.Karanlığın ardındaki ışığı aradı sevenler..Vefasızlık kaderiydi, çok değer verenlerin..Kadirbileni sordu, vefa yorgunu yürekler?...

Yol derindi..Yol güzeldi..Ama yol, çetindi sevince..Sevenleri yarı yolda bırakan neydi?..Acıdan elemli yürekler nadası seçti..Güneş ölü toprağa can verdi sevince..Bomboş toprakları öldüren bu verimsizlik de neydi?

Işık toprağa girdi ansızın..Toprağa can geldi, yüzünü güneşe dönünce..Işığa doyunca can geldi doğaya..Doğa tüm güzelliğiyle gülümsedi Yaratana..Ona ışık bahşeden Sonsuz Varlığa..

Ve güneş!..Güneşe kan geldi, ışığı toprağa varınca..Ne güneş topraksız ne toprak susuz yaşayamazdı..Seven yürekler, yokluğun ne demek olduğunu anladı mahrumiyetlerde..
Doğruya götüren yokluğa mahrumiyet deme!..

Acı sarınca ruhları, çalkalandı dünyaları..Avare yaşamak olmamalıydı ufukları..Zira ufku kararmış hayatlar avare hayatlardı.."Sonsuz olan", acıyı işkence diye koymadı..
Ham olanlar pişmeden yaktılar dünyalarını..
Sevmekten usanmış, yorgun kalplerini..

Yarıyolda kaldı aşkzede ruhlar..Oysa doğuma daha vakit vardı..Şeytanlar kandırdı yolda kalanları..Oturup yollarına..Kendini şanssız sananları..

Sen hep sevdin, ama hiç sevilmedin!
Sen hep verdin, ama hiç yerinmedin!
Sen hiç almadan, hep değer verdin!
Sen değerbilmezler içinde kendini mahvettin!..

Son fısıltıları oldu şeytanların..Nefisler ezeliyi unuttu..Sevenler verdiği sözü unuttu..Ve..Ve yürekler "karşılıksız sevmeyi" unuttu..