Eğer bir gün düşüncelerimin kaçışıp duran ruhum için çıkaracağı

benim de inanarak bazen de aldanarak dinnleyeceğim bir ezgi ile

istediğimi yapabileceğim bir sezgi düşüverirse yüreğime;

sonunda dünya hayatının bittiğini,

tüm yaşanmışlıkların yaşanıp gittiğini

ve herşeyin aslında bir rüya olduğunu anlayacağım.

İnsanlığımızı,duygularımızı,hayatımızı ve bizi

bütün gün büsbütün yiyen zamanı; sonsuzluğun yuttuğunu,

zamanında dünya hayatımızdaki gücüyle kendini avuttuğunu

ama bir gün mutlaka ölümle yeniden doğacağımızı unuttuğunu

ve bütün acıların sonsuzluğa doğru kayıp gittiğini

sonra Tanrı’nın bizler için acı mı mutlu mu olduğu

belli olmayan sonumuzu aslında isteyebileceğimizden

ve düşleyebileceğimizden bile daha güzel bir şekilde

hazırladığını anlayacağım ve uzun dünya uykumdan uyanacağım.

Uyandığımda da iyi geçirilmiş bir ömrün bir rüya,

kötü geçirilmiş bir ömrün bir kabus,ölümün ise

üstümüze çöken bir karabasandan farksız olduğunu anlayacağım.