Herkesin bir can kenarı olmalı yaşamda; kıyısında oturduğu, kendini bulduğu… Bir liman, bir sığınak, bir mağara, bir kuyu gibi…
Otobüse her bindiğimde cam kenarına oturmak isterim. Gözlerim takılır durur cam kenarında… Cam kenarı derken can kenarı olur düşümde.
Bir kelebek konar “Can Kenarı”na… Aklıma düşer hemen; bir kez kelebek oldun mu asla bir daha tırtıl olamazsın diye bir söz.
CAN KENARI… Yârin can kenarında onun can kemeri ile bağlanmak isterim hayata. Yârin can kenarında onun can kemeri ile…
Her bilet aldığımda lütfen “CAN KENARI” olsun diyorum biletimi kesen adama… İstiyorum ki yâre doğru kessin biletimi; aşka doğru, sevdaya doğru… Rotam ona, istikametim ona, pusulam ona…
Gözlerime bakıp “cam kenarı mı?” diye düzeltmeye çalışıyor sözlerimi… Evet, “CAN KENARI OLSUN” diyorum yine çaktırmadan. Tamam diyor o da uzatmadan “CAN KENARI” diye…
Herkesin bir can kenarı olmalı yaşamda; kıyısında oturduğu, kendini bulduğu… Bir liman, bir sığınak, bir mağara, bir kuyu gibi…
Yârin can kenarı 24 saat bize ayarlı, yârin can kenarında buluşmak umuduyla…