’Her fark kendini fark ettirir’ diye bir söz var, acaba gerçekte böyle midir?

İnsan kendini nasıl fark ettirir?

Çok yaramazlık yaparsak veya çok uslu durursak fark edilebilirmişiz. Çok uslu olmak herkese göre değil. İlginç ve bir o kadar da komiktir, küçükken büyüklerimiz hep, ’cici kız ol ’, ’ küçük beyefendi ol’ diye telkinde bulunurlardı.

Bunu neden yaptıklarını eminim kendileri de bilmiyorlar, sadece kendilerine öğretilen şeyleri kendinden sonra gelenlere öğretmeyi görev haline getirmişler. Görev aşkından başka birşey değil yani.

Uslu durana da, ’ aferin ’ verilir. Çocuklar bu övgü dolu sözü alabilmek için, ’hanım kız’ oluyorlar ya da, ’beyefendi’ olurlar.

Büyüdükten sonra işler değişiyor. Cici kızlar cici kadına dönüşüyorlar ama kendi sınırlarını kendileri çiziyorlar.

Erkekler de beyefendi oluyorlar ama onlar da kendi sınırlarını kendileri çiziyorlar.

Hanımefendi ya da beyefendi olmak için bilinen kalıpların içinde yaşamak gerekmiyor. Herkes kendi tarzını kendisi belirlemeli. Başkalarının doğrularına göre hareket edilmez. Çünkü doğrular yanlışlar aileden başlayıp, akrabaya mahalleye, sülaleye, yaşadığın yere göre farklılıklar gösterebiliyor.

Genel önyargılı davranışlar da var. Bir kadın güzelse ve alımlıysa büyük ihtimal herkesin tenkit ettiği bir kadına dönüşüyor. Hem de en önce hemcinsleri tarafından.

Tek sebep kıskançlık, başka hiçbir sebebi yok. Güzel ve alımlı bir kadın olmayı kim istemez, hele bir de akıllıysanız!

Bir kadını içten yıkabilmenin en belirgin yolu kadına, ‘kötü kadın‘ damgası vurmaktır.

Hem kötü kadın istemeyiz, hem de genelev açılışlarını kurbanlar keserek alkışlar eşliğinde yaparız...

Erkek de aynı şekilde sıradışı bir erkekse mutlaka ona da bir kulp buluruz.

Kimseyi övmeyi sevmeyiz, kimsenin iyi olmasını istemeyiz. Kimsenin negatif taraflarının yanında, pozitif taraflarının da olabileceğini düşünmeyiz.

Bizim gibi değil mi, farklı bir beyin yapısına mı sahip? Hemen ezip yok etmeye çalışırız.

Sadece farklı olmak yetmez, farkı fark edebilmek de gerekir.

:) İyi bayramlar.