Yaşamımızın her anında , sevgi çenberi içinde yaşarız.Şöyle bir yaşamımızın gerilerine doğru gidelim.Hepimizin ilk sevdikleri ana va babalarımızdır.Diyeceksiniz ki bazı ebeveynlerin evlatlerına olan bağlılıkları epeyi gevşek olabiliyor.Bu istisnaları bir kenara bırakırsak ,içimize giren ilk sevgi ana sevgisidir.Bu sevgi yaşamımızda karşılaştığımız ve her sevgi ile karşılaştırdığımız temel bir sevgidir.Hepimiz ömrümüz boyunca bu sevginin gölgesinde kendimizi güvende hisseder ve asla vazgeçmeyi düşünmeyiz.Her karşılaştığımız sevgide ana sevgisi gibi karşılıksız ve sonsuz bir sevgi bekleriz.
Tabii dir ki zamanla yaşamın akışı içinde hayatın renklerinin ana sevgisi gibi sadece beyaz olmadığını farkederiz.Yepyeni renkler girer yaşamımıza veya geçer gider yakınlarımızdan.Hayatımızın tablosunu çizerken gerekli renkleri gerekli oranlarda ve uygunlukları içinde bir araya getiremezsek ana sevgisinin verdiği beyaz bir tablodan başka bir renk hayatımıza girmez.

Hayatın renkleri sevginin renkleridir.Henüz daha başlarda çoşkuyla boyadığımız tablolara bir zaman sonra baktığımızda genellikle beğenmeyiz.Bu çok doğal olan durum karşısında kimilerimiz yaşamın renklerinden vazgecerek güvenli ama renksiz bir tabloda yerlerini almayı tercih ederler.Halbu ki yaşamın her anından alınan renkler gide gide yaptığımız tablonun daha güzeliklere doğru yürümesidir.Bazılarımız pes ederek belli bir hedeften daha ileriye gitmeyi beceremez.Halbu ki hayatın renkleri ve sevginin sunduğu
sürecin yürümesini engellemezsek yaşamımızın bir yerinde arzuladığımız tabloyla karşılaşabiliriz.

Zaman bizlere renksiz ama güvenli bir ortamla,güvensiz ama binbir renkleriyle gözleri kamaştıran bir tablo sunuyor.İkisinden birinde yaşamak bizim tercihimizdir.