Sevgili can günlük,

Bazen kendimi kaybederim, bulmak için zerre kadar çaba sarf etmem. Dert etmem içine düştüğüm hali. Kafa yormam, başı boş gezen varlığıma. bir ağırlık teşkil etmeyen kütleme, belirli bir hacim kaplasın diye düşüncelere dalmam. Suskunluğun kollarına benliğimi bırakmaktan acayip derecede hoşlanırım...


Bazen kendimin peşine takılırım. Bir an olsun tek başına bırakmam. Kıskanırım onu her şeyden. Yalnızlığını dağıtmak için adım atarım yanına. Başkaları çevresine sokulmasın diye, etten duvar örerim özgürlük kokan sınırlarına...




Sevgili can günlük,

Bazen herkesten kaçmaya çalışırım. Nedensiz bir kaçış beni dürter. Terk ederim nefes aldığım yeri. Kimsenin olmadığı, kimsenin yaşamadığı diyarlara ruhumu atmak isteği doruğa çıkar...


Bazen gördüğüm her insanla sohbet etme heyecanı kaplar içimi. Kendimi o zamanlarda azad edip, içimdeki çocuğu yakınlıklarına serbest bırakırım. Onlarla her konudan konuşmak, onlarla dünya meselelerini halledilir bir duruma getirmek, amaçlarım arasına alırım...




Sevgili can günlük,

Bazen çok şiir karalarım. Şiir yazdıkça göğe yükseldiğime inanırım. Mısra mısra dizmek dizeleri, kalbimi mutmain eder. Tatmin eder yüreğimi, ilham perileriyle muhabbet etmek. Bu tarifsiz yolculuğumda tanıdığım kelimelerle iş birliği yapmaktan kaçınmam. Sözcüklerle anlamları inşa etmekten, aşkı işlemekten, sevgiden yana tüm enerjimi harcamaktan çekinmem...


Ve bazen keşkelere sığınırım. Keşkesiz’e bir gayeye varmanın mümkün olmadığını bilirim çünkü. Çünkü pişmanlıklarım, çünkü dokunamadıklarım, çünkü ertelediklerim öyle çok ki. Öyle fazla ki öteki benler, onları dile getirmekten korkarım hep. Ama cesaretimi toplayıp, bir yolunu bulup; korkularımla yüzleştiğim de doğrudur...



..................................
Mehmet Selim ÇİÇEK
6 Aralık 2010,,,13.15
Kerboran