Çeşmenin başında vurulmuştum ona.Kenarını beyaz tığla oyaladığım mendili yanından geçerken bırakıverdim ayak uçlarına...Arkamı geriye dönüp bakamadım.Yüzümün al al oluşunu görmesin istemiyor acaba onun da göynü bana düştümü diye içim içimi yiyordu.Gece bu düşüncelerle geçti.Bir damla uyku girmemişti gözüme.Yoksa mendili bıraktım diye beni değersizmi saydı..? Yok sakın ola böyle düşünmesin.Ben ondan gayrısına yar gözüyle bakmadım...

Gün ışımış tı , kalkıp camı açtım.Nasıl da parlıyor güneş.Bugün çok güzel bir gün olacak besbelli.Bahçe kapısında duranda kim acaba..? Nereye bakıyor öyle bizim eve bu bakanda kim ola.?.Yusuf bu Yusuf,um göynüne kurban olduğum iki gözüne ömür soldurduğum bakışıyla zemheri soğuğunda yandığım ,demek onun da ben de göynü var hemi oda beni ben gibi sever öylemi...

Kalbim dur hele çıkacak gibi ne atar durursun ,ben senden beter heyecanlandım sen ne diye çırpınır durursun...

Biz hep bakıştık.Gece ayın altında ,gündüz tarlada soluklanırken..İki hafta sonra istetmeye yollamış, halalarını babasını...Emmisi dayısı hep gelmişler..Köyün imamınıda getirmişler.Malum sözü geçerdi imam Efendinin köylük yerde.Zaten meyillenmişiz kim tutabilirdi ki kim önüne geçebilirdi yürek sevdamızın.

Karakışın evvelinden kuruldu düğün dernek.Evvelden gelinlik yoktu şimdiki gibi.İki metre beyaz entarilik kumaş dikilirdi.Kah pembe kah beyaz..Benim ki beyazdı..Elime yakılan kınanın kokusu hala burnumda buram buram tüter...

Hey gidi günler hey.Tarlası tabanı çok değildi, Yusuf,umun olsun du ilerde olurdu elbet sırt sırta verdimmi kim durabilirdi ki önümüzde..Yiğidimle ben.Daha ne isterdi bir kadın.Yusuf,um on sekizin de de civan, ben on beşin de beyaz bir çiçek..

İki görümüm iki tanede kaynım vardı.Kayınlarım çalışmak için gurbete gittiler.Görümlerim de birbirine zıt giden iki kardeşti.Ben yapmam o yapsın..Gelindim yaşım küçükmüş kim takar.Tarlaya ben,ahıra ben ,sürüyü otlatmaya ben..Çocuklarımın beşinide ahırda doğurdum.Çektiğim acıların tarifi yok elbet.Lakin kayınbubam duymasın ,konu komşu ayıplamasın diye nerde ses edebiliyordun ki...Zor du be kadın olmak heleki köylük yerde heleki arkanda sağlam bir yakının akraban hısımın yoksa.Ha köse Memedin kör eşşeği ha evdeki gelin tek farkımız ben anaydım..Bunun içindi çektiğim çileler.

Kurak geçti bu yıl.Yiğidim ,Yusufum çocukların boğazının açlığından daha fazla dayanamadı gurbete düştü.Ara ara yolladığı paralarla azda olsan nefes aldık.Çok şükürdü.Ondan gayrısının bize faydası yoktu.İstanbul denen bir yerde çalışıyomuş .Ne bulursa kar sayıp hamallıktan limon satmaya kadar.Sonra inşaatta ellişer kiloluk çuvallar çekiyormuş sırtında...Üç ay kadar haber alamadık.Ne mektubu geldi ne bir haber getireni.Duyduk ki yiğidim ,cemaline yandığım yoluna kurban olduğum inşaatta çalışırken düşmüş te bakanı bile olmamış gurbetlerde..Ölüsünü dün getirdiler.Yaralarım açıldı ne yana savurdum kendimi nasıl parçaladım böğrümü , nasıl kara ağıtlar yaktım daha tütmeyen göynümene sen sor ne ben söyleyem..

Beş evlad, yatalak kaynana zalım kayınbuba ,görümlerden zaten nefes alamam.Kayınlar çocuklarını al git derler.Ben nere gidem.?.Ana yok baba desen ölmüş.Kardeşlerim hakkımı vermezler.Daha yirmi üçünde beş çocukla kalakaldım köylük yerde.Emmim gene insanlıklı çıktıda.Bir göz oda verdi bahçenin bir ucunda.Bir de sulak tarla.Olsun du .Bunada şükürler olsun dedim..Çalışmayla el aşınmaz ,diz sökülmez.Beş evladımın nafakası için kasabadaki ağaların tarlasında çalıştım büyük oğlum Ömer ve Hasan ile.İyi kötü boğazımızı görüyorduk.Gençtim , güzeldim beğenen yoluma pusu kurup kaçırmak isteyen çok oldu.Aldılar tabiki boylarının ölçüsünü...Irzımız, namasumuz , ekmeğimiz için çalışan bana, kem gözle bakanın kah bacağına kah böğrüne soktum yiğidimin askerden getirdiği bıçağı..Gece gündüz kapımdan ayrılmadılar.Dul kadın güzel kadın.

Ya analığımı görmezlermi.?Yavrularıma nasıl dedirtirdim kötü kadının çocukları deyin....Varmadım isteyenlere...Varırmıyım hiç Yusuf,umun göynünden başka göyn istermi bu Züleyha...

Çocuklarım mektepe gitmeye başladı yüküm ağırlaştı..Ağaların çifliğinden gelen çamaşırları yurdum...Arada çağırdıkları vakit davetlerindeki yemek işlerine yardım ettim, çocuklarıma acıda ağanın karısı..Çok yardımı olmuştur .Allah ondan Razı olsun.Lakin ağanın gözü göz değildi.Bir fırsatını bulursa bana yanaşmasından korkuyordum.O zaman burda kalamazdım.Hanımada bir şey diyemezdim..

Toprak davasından dolayı ağayı vurdular.Ortalık öyle bir karıştıki.Bende çiflikte kalıyordum .Evden çıkanı vuruyorlardı..Hanımım çocuklarım için kasabada yaşayan kardeşlerine haber yolladı..Yatılı okuyacaklardı.Beni de yanından hiç ayırmadı..Analığını ,kardeşliğini yakınlığını unutamam.Gayrı en yakınlarımdan bile yakındı.


Hanım bana iki göz oda yaptırdı.Biraz da bahçe bıraktı öleceğini anlamıştı herhalde..Vasiyet etmiş ."Züleyhanın hakkıdır kimse sesetmesin "diye.

Aradan yıllar geçti.Çocuklarımın her biri okudu.Büyük meslek sahibi oldular.Evlendiler torunlarım oldu.Kimini ya gördümya görmedim.Şehirden almışlar eşlerini.Bir kez el öptürmeye getirdiler, başkaca görmedim.Herhalde iyi halleri ,rahatları..Elleri sıcak sudan soğuk suya değmezmiş.Malum şehir yeri.Ben ise beklerim .Kah bu yamacın başında.Kah damın üstünde.Bilirim ki akıllarına gelmem.Bilirim ki analık karşılıksız sevmekmiş.Ben sadece beklerim.Onlar iyi olsunlar da varsın gelmesinler..