Son bir maçımız kalmıştı.hani final maçı derler ya işte o türden bir maç.Ya kazanacak ya kaybedeksin.sahanın kenarında oturup da izlemeye yüreğimizin dayanamayacağı son bir maçımız var.Buraya kadar bazen kaybederek çoğu zamanda kazanarak gelmişizdir.Kulübeden maçı izlemek bile heyecan verici.Kalbim dayanırmı acaba son ana kadar beklemeye.Varlıkla yokluğun son savaşında, bana niye takımalarında yedek kalan,90 dakikaya çıkaramayan,bir sezon boyunca hiç gol atmayan forvetti oynattığımı yada hatalı goller yiyen kalecimi bu maçta niye sahaya sürdüğümü sordular.Sormak en doğal haklarıydı.Birine şans vermek aynı zaman da başka birinin hayalini yıkmak değilmiydi.Bana maçı kazandıracaklarla değil beni o maça getirenlerle çıkmak istedim.son ana kadar yanımda olup ter döken, benimle nefes alan veren insalarla kazanmak istedim.Kazanacaksam onlarla güvendiğim ne olduğunu bildiğim nerde ne yapacağından emin olduğum gözümü kapatığımda o bunu başaracak dediğim insanlarla yola çıkmıştım,kaybedersem de onlarla kaybetmenin onurunu yaşamak, birgun yoldan çıksamda yine onlarla birlikte kaybederek yaldan çıkmak isterim.Birşeyleri kazanmak rahatlık huzur verir ama kazanma ihtimali ya hüsrandır yada mutluluk...Herşeyi önünde hazır bulmanın ne kayfi var ki.İnsan ter dökerek kaybederken de çokşey kazanırmış seni kaybettiğim de anladım.Beklemek güzelmi bilmiyorum ama en güzel bekleten bile sana kaybettiğin zamanı geri veremez.Zaman beklediğinizden daha özel olan tek şeymiş yeniden zaman kazandığımda anladım....