Yüreğim burkulmaz olduğundan beridir yaşadıklarıma ne tepesi kemirilmiş kurşun kalemime ne de hüzün sarısı kâğıtlarıma sürdüm elimi. Ne o içli şarkılar boyu gözyaşı döktüm ne de uykusuz kaldım geceleri. Aslına bakarsan hala beceremiyorum ben güzel cümleler kurabilmeyi. Ama yalnızlık ele geçirdi ya ruhu, ama akşam çöktü ya kente, ama burada sonbahar ya hani hala, yazmadan da edemiyorum işte…

…

Uzaklar çekiyor ruhumu yine. Yine nefes almak bile boğar oldu bedenimi. Anlayacağın, ben hala aynıyım. Hala her çocuk gördüğümde gözlerim doluyor mesela. Hala gördüğüm her pamuk şekerinde gülümsüyorum ya da. Hani en basiti hala her baloncu gördüğümde bir tane balon satın alıp salıyorum gökyüzüne, benim sahip olamadığım özgürlük onun olsun diye. Dedim ya işte bende her şey aynı. Biraz daha az acı çekiyorum, biraz daha duygusuzlaştım, biraz daha umursamaz, biraz daha hissiz biri olup çıktım sadece. Hepsi bu kadar…

Dudak kıvrımlarımda kimselerin fark edemediği acı gülümsemeler, ruhumun en üst rafına sıra sıra dizdiğim onlarca maskem var hala, hani her sabah bir tanesini suratıma geçirip hayat sahnesine çıktığım. Gece olup perde kapandığında çıkarıp özenle yerine kaldırdığım, altından sızan gözyaşlarını kendimden saklamaya gerek duymadığım…

…

Bavullarım hep toplu benim. Zaten bilirsin, gitsem bir kâğıt, bir kalem, kitaplarım, bir paket de sigara olur yanıma alacağım olsa olsa, sıkıldıkça oynansın diye dumanıyla.
Soyunup dökünürüm gidecek olsam üzerimdeki tüm yalnızlığı, kendimle kaldıkça çoğalırım, içimdeki tınılar su yüzüne çıkar her zamankinden de fazla. Bunu da bilirsin.
Oysa ben ne gidebilirim, ne de gitmeyip kalabilirim. Ve sen bunu hepsinden de fazla bilirsin. Sahi, sence içimdeki bu ‘gitmek’ isteğinden vazgeçebilir miyim?

…

Geceleri garip rüyalar görmeye başladım ben yine. Gecenin orta yerine doğan annesiz çocuklar, kurumuş dallar baharın orta yerinde, denizin içine çektiği yapraklar, hızla uzaklaşan salyangozlar, avaz avaz ağlayan ben…
Söylesene, ne anlamı var bunların?

…

Kendi kendime kahve falları bakar oldum. Güneşli güzel günler, mutlu zamanlar, uzunca yollar... Gidecek bir işim bile yokken daha…
Beş vakte kadar kısmet görüyorum ya da. Geciken hayatımda o bile kurban rötara. Olsun, ‘sen’ deyip avunuyorum ona da.

Bol bol temizlik yapıyorum mesela. Yeni yemekler deniyorum ya da. Kendimi oyalayıp duruyorum işte. Televizyon izlemiyorum ve hala çok zaman geçiriyorum komşu çocuklarıyla. Ama şaşıracaksın, uzun zamandır kitap almıyorum elime. O saatlerce doyamadığım, bittikçe yenilerine başladığım kitaplardan uzağım nicedir. Başımdaki ağrı izin vermiyor okumama. Hani sadece kapağına göz gezdirebiliyorum da, içimi acıtıyor o da.
…

Sana yazacağım ne çok şey vardı. Kimilerinin ‘bildikleri kadın’lardan sanıp önüme serdikleri seyyar vaatleri, ruhumdan üçüncü sayfa yitikleri, bilmem kaçıncı el hayallerim…
Oysa hiçbirinden bahsetmedim. Bahsetseydim beni anlayabilir miydin? Yoksa sen de ‘’Hep aynı bunaltılar işte. Hep aynı melankoli.’’ deyip burun mu kıvırırdın aslında hiç anlayamadığın hayatıma? ‘’Senin psikolojin bozuk. Bir doktora görün.’’ mü derdin, samimiyetten uzak, dalga geçercesine bir havayla?

Aslında umurumda bile değil biliyor musun? Hani dedim ya başta biraz daha umursamaz, biraz daha hissiz biri olup çıktım ben. Ne yapsan acıtmaz beni. İçimin boşluklarına tutunmuşken ben, kendimi ayıklamışken şu kendini insan sanan, her şeyden habersiz sürüden ne yapsan acıtmaz beni sen. Belki de zaten bunları bile anlatmamalıydım sana ben.

…

Her neyse, ruhumun kırık dökük saraylarından her şeye rağmen severek avunduğum o güzel ama benimkine hiç benzemeyen, yaşanmışlık koksa da tüm mutsuzluğu benimle silebilen yüreğine bir dolu sevgi…

Ve bil, küçük kız senli günleri özledi…





Sokaklarda_ewcil ( 03.11.10 | 19:35)