Ne zaman kaybetmiştin kendini ? Hiç beklemediğin bir anda gelen sonlarda mı. Yoksa başka bir şey mi ya daa kaldıramadığın yükler bindirdiğinde mi ustan omuzlarına ..Bu haline sebep belki hiç tanımadıklarındı .Suratlarına tükürmemek için dudaklarını mühürlediğin anlar mıydı sebep?Kendinin en üst rütbesi olmanda olabilir mi ?Kendini hizaya çektiğinde mi ,’Çevrene bak!!’emriyle mi görmeye başladın insan olmaya çalışanları ya da birbirine benzemek için yarışan ve bir isim veremediklerini. Kendine dahi ben bu muyum derken onlara nasıl bir kılıf giydirebilirsin .Zaten buna hakkın mı var . Sana ne, bana ne. onlara ne ..Sen kaybettiğin seni bul. Belki doğan güneşin ışık kümesinde ,belki gün batımında, belki bir deniz dalgasındasındır.Sadece aramaktan vazgeçme .Umut diyorlar ya .. İşte öyle bir teselli yalandan .Al sırt çantana ve ara. Nasıl olsa bildiğin her şeyin bir birleşme noktası var paralel doğrular hariç .İşin kötüsü de bu galiba .Nedense hep o paraleldedir aradığın. Bir gülümseme ssadece bazen o da yok. Kendimi kandırıyorum sanırım. Aramak bir işe yaramaz ,beklemek bir işe yaramaz. Sadece arada çantandan çıkar umudunun tozlarını al ve yerine koy ve umudunun sırt çantanda seni takip etmesine izin ver.Ggeçtiğin yerlerde kimseyi atlama selam vermek için . Belki geri dönüşte yerinde bulamazsın...
Aslında bir arayışımda yok galiba .En fazla iki üç adım atmışımşımdır. Adımlarımın bir ölçütü var mı ? Ölçmedim .Sana göre bir kaplumbağa kadar mesafe katetmişimdir. Başkasına göre başka bir evrenin kapılarını açacak kadar yol almışımdır.
NAZLI IŞIK
30 EKİM 2010