Lorî lorî Lîloz’a min lorî



Kurşun namlunun ucunda çıkıp bedenimi sobeliyor, şu kör kurşunların dili olsada anlatsalar karşımda ne kadar cüceleştiklerini!!!



Ölümle körebe oynarken bir de bakıyorum bedenimden aşağıya ağır bir ölüm kokusu yayılıyor!!!

Ve

Sıkılan her bir kurşun ömrümü yutsa bile fazlası bedenimi sıkıştırır!!!

Ben gidiyorum...?

Uğur’muydu adım? yoksa ceylan’mıydı adım?



Ne olur ’içimdeki çocuğa vurmayın’ dipçik ağrıları değil, çocuk gülüşleri serpilsin bedenime!!!

Bedenimden akan kan değil, çocukluğumda yaşamadığım aşk nehiridir!!!

Ey kana secde eden adam, korkmuyorum senden bilesin, bir telaş sarmış seni, bilesin ki ruhumu ele geçiremeyeceksin.



Ölüler hep haksızdır deyip öldürüyorsun beni, unutma bu bedende daha çok çocuk doğacaktır,



Öfken bundandır...



Annemin içli ağıtı kadar ağırdı sensizlik, annemin titrek sesiydi sensizlik ve ’baba’ deyince tüm anlamlar tutuklu kalıyordu...



Beşikte salıyor annem kardeşimi ve bir ağıt yükseliyor niniler her yana;



’lorî lorî berxa min lorî’



Ve şafağın ilk ışıklarına kadar niniler masalara dönerdi annemin dilinde!!!

Ve

Anla

Avucuma sıkıştırdığım taş bundandır...



Bırakın anneler çocuklarını büyütsün yüreklerinde... !!!