Memur Zeki’ Bey’in tayini Kayseri’ye çıkar. Biliyorsunuz bu zamanda kiralar ateş pahasıdır. Memur Zeki ise maaşıyla aybaşını zor getiren biridir. Görevine başlamadan önce Kayseri’ye ev tutmak için gider. Araştırır, sorar kiralık bir ev bulur. Ev sahibiyle konuşur. Konu konuşmanın can alıcı noktası olan kira durumunun görüşülmesine gelir.
Memur Zeki Bey, ev sahibi Hacı Osman Bey’e kiranın ne kadar olacağını ve ödeme şeklini nasıl olacağını sorar.
Zeki Bey:
“Ev sahibi bize kıyak çeker, belki yılda bir ayın kirasını almayarak bize iyilik eder.” Diye içinden geçirir. “En azından böyle olmasa bile aybaşında kirasını geciktirse, bir sonraki ayda iki kirayı birlikte verdiğinde anlayış göstereceğini düşünür ve içinden sevindikçe sevinir… Tam bu esnada, Osman Efendi sözü alarak:
“Bak Zeki Bey! Kirayı peşinen vereceksin. Yani yıllık ne tutuyorsa o parayı peşin vereceksin.” Der. Memur Zeki Bey; bu duruma hayret ederek:
“Hacı Osman abi, biz devlet memuruyuz, biliyorsunuz maaşımızı her ayın on beşinde alıyoruz, biz de kiramızı her ayın on beşinde size versek güzel olmaz mı? Bu şekilde kirayı vermek benim için de çok güzel olur.” der.
Hacı Osman Efendi, şöyle bir gülümser Memur Zeki Bey’e dönerek:
“Bak evladım! Seni her ay rahatsız etmeye benim vicdanım elvermiyor! Bu yüzden bir yıllık kirayı peşin alıyorum.” Der.
Zeki Bey, bu duruma daha da şaşırır:
“Allah Allah! Sen, beni bu vicdanla mı düşünüyorsun.” Der.
Ev sahibi Osman Efendi:
“Evet evladım.” Der.
Zeki Bey duruma şaşırarak oradan ayrılır. Evi kiralamaktan vaz geçer. Daha vicdanlı birini aramaya başlar…
27.10.2010
Akdağmadeni