Bastırılan duygular kül altındaki köze benzer, hafif bir meltem bile onları kışkırtmaya yeter.

Öze yönelmeden yapılan tavsiye ve telkinler ağır hastalık geçiren birine yapılan pansuman çârelere benzerler. Özü çürüten illet temizlenmez ise sıkıntılar yeniden nükseder...

Yürekleri örseleyen gurbetlerin en çetini ruh gurbetidir. Ruhları birbirleriyle kaynaşamayanlar fiziken yanyana, hatta çok daha yakın bile olsalar gurbetin ağır nefesini, ruhları aynileşenle ise fiziken gurbette olsalar sılanın gül nefesini koklarlar...

İnsanı kahreden felâketlerin en çetinlerinden birisi insanın gönlünde yatanla koynunda yatanın farklı olmasıdır.

Zirvelerin yolu vâdilerden başlar, oraya ancak sabırlı, azimli ve fedâkar bir şekilde ileriye bakabilen uzun soluklular ulaşabilir.

Ey yolcu! Arkanda yüzünü ağartacak ak izler bırakabildiğin sürece belini çatırdatan yüklerin ağırlığına aldırma...

Ruhlardaki soylu yöneliş ve direnişi hiç bir süfli güç kıramaz, yeter ki; o ilâhi kudret ve rahmete olan itimadını kaybetmiş olmasın...

Adâlet ve erdemin zihinerde ve toplumda yer edinmesinden yalnızca zalim ve ahmaklar hoşlanmazlar...

Eğer bir yürekte zulme ve haksızlığa karşı reaksiyon, mücadele azmi ve kin yeşermiyorsa o yürek çürümeye yüz tutmuş demektir...

Çift kişilik hayatlarda yanındakini tek kişilik sancılar çekmeye ve tek kişilik hasretler yaşamaya mahkum etmek zulmün bir başka şeklidir.

Dünyâ bizâtihi çirkin değildir, onu yaşanmaz hâle getirenler ruhlarını kirleten insancıklardır. Zira; insan erdemli yüreklerle ne kadar birlikte nefes alırsa hayattan zevk alır, erdemsizlerle birlikte yaşamak zorunda kaldığı sürece de hayat çekilmez olur...

Karanlığa küfreden yığınlar karanlığın kalbinden bir zerre koparamaz ama bir mum gibi kendisini yakmayı göze alan tek fert bile yandığından daha fazlasını ışıtır. Unutmamalıyız ki; karanlığın gece siyahı gözlerini ancak azmin ateş yalımı bakışları yıldırabilir...

Belleğini kaybetmiş vicdanlar benliğini kaybetmiş toplumlar doğurmaya mahkumdur.