Senin çektiğin acıların hamalı olmak, beni yüreğimin şâhı yapıyor biliyor musun?

Bilinmeldir ki kendisine sahip çıkan, kendi ellerinden tutan insan; hayatın muhasebesini yapabilme yürekliliğini gösterebilen ve bu hususta bitimsiz bir yürek seferberliği başlatan insandır...

Farkında olmadan kendi gönlümüze ihânetler düşlüyoruz geceler boyu ve hayallerimizi kendimize ihânet üzere kuruyoruz, sonra da depreme tutulmuş gibi bir bir yıkılışını seyrediyoruz gönül saraylarımızın.

Bazan yüreğimizin gizemli köşelerinde yeşeren gizemli duyguları açığa vurmakla, görücüye çıkarmakla yaşayabileceğimiz rahatlama ve saadettense, gizleyerek sırlarımızın üzerine kapanarak çektiğimiz sancılar daha hayırlı sonuçlar doğurabilir...

Bazan küstürüyorum uyku perisini, hiçbir yalvarma kâr etmiyor katı yüreğini yumuşatmaya, çâresiz çekiliyorum çilemin bir liman gibi engin kucağına, biraz daha sancı yükleniyorum, biraz daha acı, hasret ve özlem yükleniyorum, ancak o zaman alıyor beni kollarına.

Tomurcuklarında, goncalarında bir mevsimi olacaktır hiç şüphesiz ve her tomurcuk sabrı kuşanması oranında ulaşabilecektir gonca mevsimine.

Başkalarının tercihleri bizim alınyazımızı şekillendirdiği gibi bizim tercihlerimiz de başkaları için alın yazısı olmuştur çoğu zaman.

Sinelerimizde sınanmış yürekler taşımak, hayâta tecrübe penceresinden bakma ayrıcalığı kazandıracaktır bize.

Bedenlerin tutsak alınması önemli değildir özgür yürekler için. Ne zamanki ruhlar, vicdanlar, yürekler tutsak edilmişse / teslim alınmışsa, o zaman felâkenin koyu karanlığı çökmüştür insanlığın üzerine.