Sanki lacivert bir boşluk içindeyim, dört yanım sis duman, eklemlerim ağrıyor yumruklarımı sıkmaktan ve tırnaklarım kanatıyor avuçlarımı… Ne zamandır bu haldeyim, hangi an kaçırmışım hayatımın anlamını… Bir taş misali çöküp kalmışım ıssız, susuz, unutulmuş bir kuyu gibi hayatın dibine…

Beklemeye hakkım var mı bilmiyorum, ama bekliyorum, gelip çıkartacak bir gün beni kuyumdan, tekrar gösterecek çimenin yeşilini, göğün mavisini, hatırlatacak bana nasıl bir histir toprak üzerinde yalınayak mutluluktan uçarcasına dolaşmak, nasıl eğlenceli olur gökyüzünden düşen yağmuru dilinle yakalamak, ve ne büyük mutluluktur tüm bunları sevdiğinle yaşamak…

Beklemeye hakkım var mı bilmiyorum, ama bekliyorum, siz olsanız gelirmisiniz bir daha o kuyunun başına, başınız dönmeden bakabilirmisiniz o derin karanlığa, hele bir de ansızın, habersiz, nedensiz bırakıp gitmişse sizi yüzüstü, bir önemi kalır mı artık ıssız bir kuyuda kalmış sevgilinin…

Beklemeye hakkım var mı bilmiyorum, ama bekliyorum, elimden tutacağı, o eşsiz gülümseyişiyle ruhumu aydınlatacağı, altın sarısı saçlarını uzatıp kuyuma beni yanına alacağı, kokusuyla sarhoş edip, teniyle yakacağı affedici o büyük aşkı…

Beklemeye hakkım var mı bilmiyorum, ama bekliyorum, ne olur affet, ne olur o her daim yıldızlarca parlayan gözbebeklerinde bir ışık da benim için yak sevgilim… Ben sevgini hak edememiş olsam da bil; bu kuyunun dibinde beni hayatta tutan yalnız sevgindir sevdiğim…