Sahi
Hiç düşündünüz mü? Neden hep kardan adam yaparız ya da yaptıklarımıza kardan adam deriz.
Ben size bu konu da birkaç ipucu vereyim. Kolayca yok olduğu için ya da istediğimiz şekli kolayca verebildiğimiz için olabilir mi?
Düşünsenize kar yağarken yani adam materyalleri oluşurken nasıl da seviniriz. Camlarla yapışık ikizler gibi yekvücud. Bir an olsun o anın tadını kaçırmak istemeyiz.(Yeni bir ilişkiye de başladığımızda da böyle değil miyizdir? Saatlerce telefonun çalmasını beklemek. İlk konuşma adeta Tanrıyla konuşmak gibi).
Karın yavaş, yavaş yeryüzüyle teması arttıkça (yüz tutmaya /bulmaya) başladıkça bizler camlardan ayrılıp direk ona koşmayız mı daha fazla tadını çıkarmak için…
İlişkilerinizi düşünün baştan mızmızlanan taraflar gün geçtikçe; yürekte yer tutmaya başladıkça nasıl da atılıverir kollarınıza kendini. Güzel değil mi? Maalesef bu sonun başlangıcıdır size tatlı, tatlı şirinliklerle her istediğini yaptırır.
Küçük, küçük kar topuyla oynamak nasılda güzeldir değil mi? Maalesef Bu tatlı şımarıklıklarla kardan adamlarla ilk oyun oynanmaya başlanır kar topuluyla.Farkına varılmaksızın. Yazık…
Kar topları büyüdükçe- yavaş, yavaş- oyunun şekli değişir. Herkes lapa, lapa karla kendi kardan adamını yapmaya başlar. Kendi istediği şekli verebilmek için canla savaşır.
İlişkilerde de istediğimiz şekli verebilmek için önce tartışmalarımız olmuyorsa dayatmalarımız olmuyor mu? Sonrada savaşlarımız...
Bin bir güçlükle yaptığımız, uğruna savaştığımız, kardan adam yapıldığında sizce her şey tamam mıdır? Maalesef. Rahat ve güzel giden herşey insanın doğasına terstir. Olmayacak bahaneler üreterek kaprisler yapıp aymaz şovalyeler gibi kahramanlık yapmayız mı? Sözde kahramanlıklarımızla yok oluş kaçınılmazdır.
Kardan adam bittiğinde ilk önce burnu yemekle başlarız işe (yani başının etini yemek derler ya) bir yerden başlamak gerek sözünü hiç atlamayız. Israrla devam ederiz tatsızlıklar çıkarmaya Israr ateşiyle yaktığız ateş bir anda eritiverir bizi.Farkına vardığımızda yok oluş bitmiş külleri kar suyuna karışmış olur.