Henüz uyanamamış gözlerimle, ayaklarıma ezberlettiğim yolda yürürken, çoktan unutmuş ve inatla hatırlamaya çalıştığım şarkının sözleri, ha çıktı ha çıkacak diye tetikte beklediğim o sözlerin melodisi, dudağımda sabırla tutmaya çalıştığım ‘kahretsin’ gülümsemesiyle yoldayım.

Neden hatırlayamadığımı anladım
Çünkü:

Mantık duygu ve akıl üçlemesinin tartışmasını, ezberlenmiş kelimeleri inatla reddetmeye çalışarak kendimi dinliyorum.

İnanılmaz savaşlar verilir içimizde ve dışımızda, inanılmaz sabırlar yüklenir, yükleriz uzun zaman ve inanılmaz sevgiler sevmeler yaşarız, adını asla unutmayacağım insanlarla.
Enli, boylu, her renk saçlı ve gözlü, her yaştan insanlarımız olur, kim bilir kaç yüz metrekare minicik kalplerde.
Hepsi, taçsız kral ve kraliçe.
Belki bir daha asla göremeyeceğimiz bir dolu insan.
Kötüsü değil iyisiyle, acısı değil tatlısıyla, ya, her şeyleri, ya da, hiçbir şeyleriyle gelirler, ne mutlu yüreklere!

“Unutmalısın”, “unutacaksın, unutulacaksın deriz kendimize. Küseriz gerçeğin bu olduğunu ne kadar bilsek de.

Sıradalar, kayıp gidecekler, hayatlar hayatların içinden ucundan bucağından. Bu doğa kanunu böyle yapılmış işte. “Tanrı her gönlün muradını versin” den başka ne söylenebilir ki?

Bu gönüllerden daha, ne Erkan’lar, ne Naz’lar, ne Ümit’ler Sultan’lar geçip gidecekler.

Kimi izinli, kimi izinsiz, insanlar gelip giderler. Kalkanın yerine biri mutlaka oturur, birinin bıraktığı ayak izine mutlaka biri basar, basmalı yoksa dayanılır mı yalnızlığa?

Sır, belki de, zamanında söylememeye karar verdiğimiz sözlerde!

Kötü zamanlar bir şarkı kadar kısa sürebilse,
Sabırla törpülenmeden selamete erişilebilse,

Ah elimde şimdi bir sihirli değneğim olsaydı keşke…
NAZ