Hatırlanmaktan ibaret değildir. Geçer günlerim, gecenin varlığında biten çiçeklerdi kaybettiklerim. Bir daha büyüdüklerini, topraktan narin baslarını çıkarışlarını, yeni doğan güneşe yüzlerini dönüşlerini göremeyeceğim. Sanıyorum ki kapanıyor kapılar, gün batımı tanrısı bir dilekte bulunmuş olmalı, beni korumak istemiş olmalı bu günahtan...

Yalnızlığıma kulak vermiş olmalı, tan vaktinin serinliği vururken yüzüme usulca, omuzlarıma ürpertiyi o vermiş olmalı... çiçekleri o sevmiş olmalı... yorgun yapraklarından kırgınlıklarımı o almış olmalı...

Dönüp dolaşıyoum ortalıkta.. nereye varacağımı kestiremeden bilmediğim sokaklara atıyorum o bedeni.. çıplak bir güruhla sızlıyor bileklerim.. ayak parmaklarımın ucunda birer parça mor...avuçlarımda kan.. şiddet başımın üzerinden geçmiş olmalı....

Kimin bu gri duvarlar kimin bu arnavut kaldırıma saçılmış mektuplar? kimin bu satırlar titremiş? kırmızı gelinciklerdeki izler kimin? kimin kokusu bu başımı döndüren?

Sıcak çarşafımdan sokağa varan bu hikaye kimin? Soluk alıp verişlerimde düğümlenen çoğu kez boğazımda bir beyazlığın özlemi bu siyah elbisemde kimin kokusu var?.. çizgilerinde çantamın bir harita gibi şehrin kayıp loncalarına ait... demiri döven o ses, taşı altına çeviren o simyacı... rüyalarımdaki gibi... tıpkı onun gibi bi adam... çamura bulanmış etekleriyle bir ihramın içinde gün ağırırken rüyalarımda kaçıp giden...

İşaret parmağıyla sağ avcuma bir sıcaklık bırakıp, sapsarı bir ışığa kendini veren zayıf çelimsiz bedenini ardında bırakan o dev kapılar... doğuda bir söylence... kan kokan topraklardan keman sesine karışan bir tekerleme... annemin ninnileri duydukların...

Adım adım giderken kayıyor ayaklarımın altından bu kaba taşlar 40 sene öncesinden, eski bir rum mahallesinden kalan... bazen yavaş yavaş, bazense hızlanıp giden eski bir bant sistemi gibi... sanki bir Rus işi... kalp atışlarım artıyor, soluksoluğa yığılacak gibi olurken varamıyorum ışığa... burnumda çiceklerin kokusu... ben yokmuşum sanki burda... kim kalmış ki aralıkta?