Herkes gibi doğar, büyümek için sarf ederiz. Bu çabaların bizi istediklerimize ulaştıracağını düşünürüz, ne var ki o savaşın içine (hayatın) girdiğimizde dımdızlak ben nerdeyimle karşılaşırız. Ben hep bana mı bunlar derdim. Hayırmış, çünkü herkesin kendine göre bir savaşı varmış. Hepimiz apayrı yaşıyoruz, yaşamak zorundayız. İsyan etsen nafile bu... İster kabul et, ister kabul etme. İşe girersin, işyerini beğenmez çıkarsın. Ama hayattan "YAŞANTIMI BEĞENMİYORUM, AYRILIYORUM BURADAN" söyleyin sıkıysa. Kaçışın yok, yaşa, mücadele, mücadele.
Bende bu hayatın içindeyim, ne hayallerim, ne evlerim, ne arabalarım, ne mevkim vardı. Meğerse benimkiler hayalmiş. Bekliyorum, görüyorum, izliyorum. İnsanlar YALAN olmuş, sözleri, TAMAM BEN HEMEN HALLEDERİM, SANA BAKARIM, BUGÜN SENİ ARARIM, HEMEN SANA İŞ BULURUM, BUGÜN SENİNLE EVLENİRİM, SENİN GİBİSİ YOK... oooo bunun gibi boş sözlerle dolu insanlar.
Mevkiin varsa ona göre insanın varmış, derdin varsa arkadaşın yok. Ona göre konuşurken dikkatli olacaksın, problem diyince insanları yanında göremezsin. Bunun gibi birçok sorunlar var hayatımızda. Allah hepimize ayrı dünyalar sunmuş. Hepimize kolay gelsin.