Her gün ayaklarımıza ezberlettiğimiz yollardan, gözlerimize ezberlettiğimiz reklâm panoları, marketler, mağazalar, kafe (cafe)ler, ağaçlar arasından geçip gidiyoruz işimize gücümüze, dönüp tekrar sağımıza solumuza bakma ihtiyacı duymadan.

O yolları ve tüm doğayı öyle kanıksamışız ki ufacık bir değişikliği, kocaman değişiklik olana kadar fark edemiyor olmuşuz. Çünkü zaman yok yeniliklere, çok meşgulüz hep ve hep çok yorgun, nasılsa ezberlemiş gözler ve ayaklarımız var bizim için çalışan.

Her gün itiraz etmeden hep itaat ediyoruz yanlışları görürken.

Her gün canımızı sıkan sıkmayan, mutlu eden etmeyen insanlarla çalışıyoruz zaman öyle su gibi akıp giderken.

Her gün ezberlenmiş yoldan, ezberlenmiş geri dönüşler yapıyoruz ama bu sefer ‘ bu günü de bitirdik’ derken. Her gün o tanıdık, ezberlenmiş sohbetler, bildiğimiz yemekler, bir o kadar katlanıp çözemediğimiz dertler, sorunlar, problemler.

Ve nihayet günün akşamını bitiriyoruz T.V. karşısında anlamsız boş vakitler geçirirken.

Günün gecesine varıyoruz, uzun, zahmetsiz uykuyu beklerken.
Gelmiyor gelemiyor göz kapaklarımıza o olması gereken ağırlık, bitmiyor bitiremiyoruz içimizde hep o ezberlenmiş pişmanlık, zaman yok düşünmeye diyoruz ezberlenmiş yeni bir güne hazırlanırken.
Yer yok, kalmamış ezberlenmiş şeylerden başka hayallere ve acımasız buz gibi sırtımızı dönmüşüz sevgiye, sevmeye, sevgiliye.

Daha çok hırs, daha çok para, daha çok her şeyden istemişiz de daha çok sevgiye yer kalmamış içimizde…

Ah keşke diyeceğim ne kaldıysa ezberimde,
Ah işte şimdi elimde bir sihirli değneğim olsaydı keşke…

NAZ