Başı rahmet, ortası mağfiret, sonu kurtuluş olan Ramazan günlerini uğurlamaya başladığımız son on gün içerisindeyiz. Hayatımıza girmesiyle her şeyin renginin, ahenginin değiştiğini görmeyen, duymayan, hissetmeyen var mıdır acaba toplumumuzda; velev ki başka din ve inançtan biri olsun. Bütün ibadetler gibi Oruç ibadeti de hakkı verilerek yerine getirildiğinde dünyevi ve uhrevi mesajlarıyla buluşturuyor muhatap aldığı her insanı. Müslüman olsun olmasın.

Yılın on bir ayı aklımıza, ruhumuza, nefsimize reva gördüğümüz kötülükleri bir ay içerisinde iyiliklere çevirmeyi vaad eder bize Kur’ an rehberliğinde Ramazan ayı. En çok bu ay okuruz Kur’ an-ı Kerim’ i. Teravih namazları bu ay “Af” umuduyla düşürür alnımızı secdelere. Kulluk ufkumuz genişler, insanlığımızı bir kez daha gözden geçirir, “hiç” liğimizi hatırlarız Ramazan ayında. Yaratan, kuluna bu dünyada yalnız olmadığını gösterir zirveye çıkan yardımlaşmalarla.

Aslında kim misafir kim ev sahibi belli değildir birazda. Bir ağırlama yarışıdır gider bir ay boyunca aramızda. O bize ilahi huzurdan ikramların en güzellerini sunarken biz de onu elimizden geldiğince, gönlümüzün genişliğince ağırlamaya çalışırız. Huzur, sükunet, tefekkür, sabır, şükür, itidal, sevgi, saygı gibi insani hasletlerimizle buluşturur bizi her zamankinden daha sıkı sıkı. Dua’ ya en fazla yapıştığımız , paylaşmanın ve yardımlaşmaların sosyal hayata en fazla yansıdığı, aç kalarak açlığın en fazla yok edildiği, nefsimizin açıklarıyla en fazla yüzleştiğimiz ve onu en fazla alt ettiğimiz aydır Ramazan ayı. Başka bir deyişle en fazla “insan” olmayı başarabildiğimiz aydır.

Sahur vakti ayrı, iftar vakti ayrı şeyler öğreniriz o anları yaşarken. Herkesin hafızasında sahur vakitlerine ve iftar vakitlerine dair bir çok anı vardır. Sahur vakti özenle kurulan sofralar uyku mahmurluğumuzu ne çabuk alır üzerimizden… Peynirli, kıymalı ya da fındıklı yufka börekleri, Ramazan’ ın vazgeçilmez tatlısı güllaç, tereyağlı pilav, yanında mis gibi demlenmiş bir bardak çay…

İftar vakti sofra başında ezanı beklerken yapılan dualar… Orucumuzu açarken duyduğumuz tarifsiz sevinç… Suyun, ekmeğin değeri nasıl da artar bu anlarda. Aile olmanın önemini, birlik beraberliği yeniden gündemimize taşıyan anlar değil midir o anlar. O kutlu dua anlarında bütün kalbimizle istemez miyiz dünyada hiç kimsenin açlık çekmemesini herşeyi Yaratandan…

Ramazanı üç gün üç gece bayramla uğurlamamıza az kaldı.

Kusurlarımız çok oldu biliyoruz. Bu sene de istediğimiz gibi ağırlayamadık seni “Sultan” ım! Azımızı çoğa say. İnşaallah seneye tekrar görüşürüz ve daha güzel ağırlarız seni… Hep beraber…

Hayırlı bayramlar…..


31 ağustos 2010