Dün Kitabımın arasından gül yaprakları döküldü tıpkı konfetiler gibi ama yerlere,
başımın üstünden dökülmesini istediğim taze,kızmızı,kadife gül yaprakları..
göz yaşlarım yeni kurumuşken yanaklarımdan bu gül yapraklarıda nereden çıkmıştı öyle,
zamansız gidişinin bıraktığı izler.
acıtmıyor canımı gidişinin yerini alan yalnızlık ama alışkanlıklar tepkisizlik yaratırya artık
belki ondan belkide gerçek olmayan aşkının sahte gölgesinden sıyrılalı bedenim alıştı yalnızlığın sıcağında güneşlenmeye...
sevgili ey sevgili sevgim değilmiydi seni sevgili yapan
şimdi nesin bilmiyorum neredesin, kiminlesin? sorduğuma bakma aslında çokta umurumda değil...
çoğu kez şükrediyorum nefes almayı öğrendim, gülmeyi, konuşmayı, yürümeyi, koşmayı,
yemek yemeyi, baktığımda görmeyi, severken sevilmeyi...

Evet yanlış duymadın severken sevilmeyi öğrendim gidişinin gürültüsünden kulaklarım sağır olmuştu oysaki sonrasında seslerin güzelliğini farketmemi sağlayan o korkunç gürültü...


başlayan her şey bitmeye,biten her şeyde başlamaya mahkumdurya...
kızma sakın bu süreçteyim...
hıh kızmaya hakkın varmış gibi hala neden ürküyorum sanki!

senin o gereksiz bencilliğin ve saçma sapan diretişlerin ve kör edici kıskançlıklarından sonra bocaladım, doğal olanın ne olduğu konusunda...
kendine güvensizliğinmiş öğrendim doymak bilmeyen egonun homurtularıymış işte o kadar...

sevgili ey sevgili sevdiğim için sevgili olan ey hiiç..
sana teşekkür ederim beni yani aşkı terk ettiğin için...
beni güçlendirdiğin ve burnumun ucundaki sivilce olduğunu gösterdiğin için,
ve yeniden teşekkür ederim...

Beni Bana Geri Verdiğin İçin...

AyşeAkbulut (A&A)