Sabahın ilk saatlerinde gözlerimi açtım baktım yoksun yanımda.Yastığımın altında duran telefone uzandım,elim gitmedi seni aramaya.Yokluğuna alıştıramamıştım kendimi.Kabullenemedim benden gidişini.Her sabah doğan güneş gibi,çaresizce gözlerim aradı gözlerini.Neden di bu gidiş sevgili? Bir ekmeği bölüşüp yer gibi,sevemezmiydik birbirimizi.Oysa muhtaçtım nefesine,susamıştım sevgine.İliklerime kadar işlemiştin sen neticede,nasıl atardım seni düşüncelerimden bencilce.Yer vermedim hayatımda senin yokluğuna.Yaşatmadım hiç yarrım kalmışlığın acısını sana,defalarca yaşasamda.Duygularım sığmaz ki ne satıra,ne romanlara..Yazsam dert olur,yazmasam zehir olur yarama.Böyle başlamamıştık ilk konuştuğumuzda. Sen gülüşünle bahsederdin gelecekten,ben esir olduğum gözlerine bakarak onaylardım içimden.Hani hep derdin ya kimse sevemez benim seni sevdiğim kadar diye..Haklıymışsın bu sözü tekrar etmekte.Senden sonra girsede birileri hayatıma,Hiçbiri sen gibi varla yok arasında kalmayı öğretemedi bana.He bu arada bizim şarkımızıda dinliyorum mutlaka.Hani sözlerini fısıldardın ya kulağıma,bende son kez mırıldanıyım sana.. Güvendiğim dağları başıma yıkma,beni sensiz bırakma..Ben sözümü tuttum merak etme.Yokluğunda bile hayalinle var oldum.Yalnızlığımda bile sevginle tutundum.Ama ben artık bu sevgide yokum.Sen benim hayatımda başröl oynarken.Ben senin hayatında yedek oyuncuydum...