Yıllar yılı hep pembe düşler gördüm.Hayallere,aşklara,aşıklara döktürdüm mısralarımı,satırlarımı.Yürekleri bunlarla doyururum zannettim.Görmedim çevremdeki açlıkları.
Yirmili heyecanların,adrenalinlerin geride kaldığında farkettim henüz hayal bile kuramadan umutları çalınmış insanları.Ne çok minicik el varmış sokaklarda çalışan.Ve ne yaşlılarım varmış,yolda yürümemesi gerekirken ekmek için koşmaya çabalayan.
Yalan sevgilere yalancı şahitlik ettim hep,yalan Dünya’nın yalancı şairi oldum ben.Ne gerçekler varmış meğer taş atan,taşlanan.
Şimdi genç duygular geride kaldı.Orta yaş düpe düz sükût bir hayat diler.Ben bana gelecek tüm sessiz günleri en öfkelisinden fırtınalarla kaybettim.Sahibi olduğumu zannettiğim ülkemin ne zengin fakirlikleri varmış onları da gördüm gözlüklerim olmadan.
Elimden geldiğince doğusuna da batısına da en fedakâr yanımla emek verdim.Oysa ne savaşlar varmış emeklerin üzerine torpil fırlatılan.Ülkemde kargaşalar varmış siyasetiyle,politikasıyla,ırkçılığıyla parmak ısırtan.
Ben herkesi evrensel belledim,taaa...doğuştan başlayarak.Getirdiğimiz bir kovacık su,yanında bir kordondur,fazlasını getiren yok dedim.Fakat daha doğar doğmaz hayata küçük büyük bütün dağları hep ben yarattım der gibi açılan gözler varmış.Onları da öğrendim.
Gerçeklerim var gözlüklerim olmadan.Gerçekliklerim var iki küçük yürek taşıyan.
Yolun yarısına çok az kala öğrendiğim,onlara da öğreteceğim tutunacak dallarım var.
Sokalarım var ciğerlerinde sigara yanığı barındıran.Onlara da anlatacağım.
Öğretilerim var:"İnsanı sadece insan olduğu için sevebilmeyi haykıran."
Kaygılarım var bir de yürek bu ya,sorular olmadan olur mu?
Şimdi sorarım size:"Benim iki küçük evladım bu kadar savaşın içinde hayatın neresinde durmalı?"

Yasemin GÜLMÜŞ